محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ←‏top: اصلاح منابع با استفاده از AWB
Someone.els (بحث | مشارکت‌ها)
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۷:
نام شیوا به هیچ وجه در وداهای سانسکریت ذکر نشده است.<ref>دگرگونی بزرگ:جهان در زمان بودا، سقراط، کنفوسیوس و ارمیا، نوشته کرن آرمسترانگ، ترجمه نسترن پاشایی و ع پاشایی، انتشارات فروزان ۱۳۸۶، صفحهٔ ۱۴</ref>
 
برعکس ویشنو که در متون کهن، به عنوان عضوی از گروه خدایان، و خدایی علاقه‌مند به انسان ظاهر می‌شود، شیوا به صورت بیگانه‌ای تاریک و دیوسان است که به تمامی در تضاد با سایر خدایان و انسان قرار می‌گیرد. نیای ودایی او [[رودرا|رودْرا]] است که پاراجاپاتی را به خاطر زنای با محارم، [[پادافراه]] می‌کند. رودرا خدای برهوت، خدای حیات‌وحش و جنگل‌ها، خدای ستیغ کوه‌ها، خدای تقاطع‌های خطرناک است؛ به وی که در مناطق مختلف، و به صورت جداگانه پرستیده می‌شود سهمی از قربانی‌های ودایی داده نمی‌شود. زمانی که خدایان برای نخستین بار قربانی کردند، رودرا، از سهم قربانی محروم شد، زمانی که خدایان برای نخستین بار قربانی کردند، رودرا، از سهم [[قربانی]] محروم شد، و سپس او در طی حمله‌ای آن‌ها را مجبور ساخت، که سهمی به وی اختصاص دهند و سروری حیات‌وحش را به او ببخشند.<ref name="ReferenceA">کاوندیش، ریچارد: اسطوره‌شناسی: دایرةالمعارف مصوّر اساطیر و ادیان مشهور جهان، ترجمهٔ رقیّه بهزادی، تهران، نشر علم، چاپ اوّل، ۱۳۸۷، ص۵۷.</ref>
 
این اسطوره، در هندوگرایی، به صورتی ناخواسته و تحلیل‌ناپذیر، در عصر پسا-ودایی، بارها تکرار می‌شود. شیوا با [[ساتی]]، دختر [[داکشا]] ازدواج می‌کند؛ داکشا مراسم قربانی را بدون دعوت نمودن از شیوا انجام می‌دهد، و ساتی به خاطر بی‌آبرویی که پدر بر او وارد آورده بود، خودکشی می‌کند. وی دارد آتش قربانی می‌شود و به عنوان اولین مفهوم برای سنت ساتی (رسم سوزاندن بیوه‌ها) قربانی می‌گردد. سپس، شیوا رسم قربانی را ممنوع ساخت، داکشا را گردن زد و کلّه وی را در آتش انداخت. هنگامی که خدایان در پیشگاه او به خاک افتادند و از وی طلب بخشش کردند، شیوا قربانی را دوباره پس داد و داکشا را زنده ساخت. بدین ترتیب، شیوا که از سهم قربانی محروم شده بود، قربانی کردن خود را اجرا نمود و سرانجام، در کنار خدایان جای گرفت.<ref name="ReferenceA"/>