'''یکه‌سالاری'''<ref>واژهٔ مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی، دفتر نخست تا چهارم، 1376 تا 85</ref><ref>داریوش آشوری، فرهنگ سیاسی، ص ۶۷، انتشارات مروارید، ۱۳۵۸.</ref> یا '''اُتُوکراسی''' {{فرانسوی|Autocratie}} (از یونانی) شکلی از حکومت [[اقتدارگرایی|اقتدارگرا]] که در آن، فرمانروا آشکارا بر راس سلسله مراتب اداری تفوق دارد، بدون قوانین یا سنتهایی که قدرت رهبری را محدود کنند، همراه با قدرت بی حد و حصر فرمانروا (اتوکرات) در عمل. مبنای یکه‌سالاری می‌تواند وفادری یا ترس شهروندان از مکافات باشد. یکه‌سالار می تواندمی‌تواند قدرت خود را بر اساس قراردادها و یا سنتهای اجتماعی به دست آورده باشد که در این صورت اتوکراسی از نوع مشروع است و یا آن را به زور به چنگ آورده باشد که [[دیکتاتوری]] است. [[سلطنت مطلقه|سلطنت‌های مطلقه]] از انواع یکه‌سالاری‌اند.
باید توجّه داشت که اگرچه مفاهیم یکّه سالاری، [[تمامیت‌خواهی|تمامیّت خواهی]]، [[خودکامگی]]، [[استبداد]]، [[حکومت مطلقه]] و [[جباریت|جبّاریّت]]، مترادف اند و در متون و گفتار اغلب به یک معنا به کار می‌روند، هم معنا نبوده و در علم سیاست تعاریف جداگانه دارند.
