بحران انرژی ۱۹۷۹: تفاوت میان نسخه‌ها

اطلاعات بیشتر:شرح وقایع بازار نفت جهانی ۱۹۷۹

بحران نفت (یا دومین بحران) یا [[شوک نفتی]] ۱۹۷۹ در آمریکا بعلت کاهش خروجی نفت بعد از [[انقلاب ایران]] رخ داد. به رغم این حقیقت که منبع نفت جهانی فقط حدود ۴٪ کاهش یافت، به وحشت جهانی انجامید، قیمت‌ها را به شدت بالا برد. قیمت [[نفت خام]] به ۳۹٫۵۰ دلار درهر بشکه طی ۱۲ ماه افزایش یافت و صف‌های طولانی یکبار دیگر در پمپ بنزین‌ها ظاهر شد، همچون در بحرانی نفتی ۱۹۷۳.

رکورد دهه ۱۹۸۰ آمریکا مهار شد. قیمت‌های نفت تا اواسط دهه ۸۰ به سطوح قبل از بحران برنگشت.

 

== ایران ==

== تأثیرات ==

=== سایر اعضا اپک ===

افزایش در قیمت نفت به نفع سایر اعضا اپک بود. وقتی کارشناسان نفت تحت دولت جدید ایران بعداً کار خود را از سر گرفتند، قیمت‌ها بالا رفت. عربستان صعودی و سایر کشورهای عضو اپک تحت ریاست دکتر مانا الطیبی تولید را برای جبران کاهش افزایش داد، و ضرر کلی در تولید حدود ۴ درصد بود.

 

=== ایالات متحده ===

دولت [[جیمی کارتر]] مقررات زدایی مرحله‌ای قیمت‌های نفت را در ۵ آوریل ۱۹۷۹ آغاز کرد وقتی که میانگین قیمت نفت خام ۲۵٫۸۵ [[دلار آمریکا]] درهر بشکه بود. با شروع انقلاب ایران، قیمت نفت خام به ۳۹٫۵۰ دلار درهر بشکه تا ۱۲ سال بعد افزایش یافت (بالاترین قیمت واقعی نفت تا ۷ مارس ۲۰۰۸).

مقررات زدایی کنترل‌های قیمت نفت داخلی به آمریکا اجازه داد تا خروجی خود را از میدان‌های بزرگ خلیج پرودهو افزایش دهد، درحالیکه واردات به شدت کاهش یافت؛ و هرچند ارتباط مستقیمی نداشت، فاجعه نزدیک در جزیره تری م ایل در ۲۸ مارس ۱۹۷۹ نیز پریشانی را درمورد سیاست و قابلیت دسترسی انرژی بالا برد.

از آنجایی که میانگین مصرف خودرو بین دو تا سه لیتر بنزین کاهش یافت (حدود ۰٫۵–۰٫۸ بشکه)، برآورد می‌شد که امریکایی‌ها بیش از ۱۵۰ هزار بشکه نفت را در خطوط طولانی پمپ بنزین هدر می‌دادند.

در طول این دوره، بیشتر مردم معتقد بودند شرکت‌های نفتی بطور ساختگی کمبود نفت را ایجاد کردند تا قیمت‌ها را بالا ببرند، نه اینکه عواملی فراتر از کنترل انسان یا کنترل قیمت خود آمریکا در کار باشد. حجم نفت فروخته شده در ایالات متحده در ۱۹۷۹ تنها ۳٫۵ درصد کمتر از رکورد ثبت شده برای فروش نفت سال قبل بود.

نظر سنجی تلفنی از ۱۶۰۰ آمریکایی توسط مطبوعات مرتبط و اخبار NBC که در می ۱۹۷۹ منتشر شد نشان داد که فقط ۳۷ درصد امریکایی‌ها کمبود انرژی را واقعی می‌دانستند، ۹ درصد مطمئن نبودند، و ۵۴ درصد کمبود انرژی را شوخی فریب آمیز می‌دانستند.

بیشتر سیاست مداران سهمیه بندی بنزین را یشنهاد دادند؛ یکی از طرفداران هری هافس، حاکم مریلند بود که سهمیه بندی زوج-فرد راپیشنهاد داد (تنها افرادی با مجوز شماره گذاری شده فرد می‌توانست در روز فرد بنزین بخرد)، همچنانکه در طول بحران نفتی ۱۹۷۳ استفاده می‌شد. چندین ایالت- درواقع سهمیه بندی زوج-فرد بنزین را اجرا کردند ازجمله کالیفرنیا، پنسیلوانیا، نیویورک، نیوجرسی، تگزاز. کوپن‌ها برای سهمیه بندی گازوئیل چاپ شد اما هرگز در طول بحران ۱۹۷۹ استفاده نشد.

در سال ۱۹۸۰، دولت آمریکا شرکت سوخت‌های ترکیبی را برای تولید [[سوخت جایگزین]] با [[سوخت‌های فسیلی]] وارد شده تأسیس کرد.

 

 

=== اقتصاد سوخت اتومبیل ===

دیترویت برای افزایش ناگهانی در قیمت‌های سوخت، وبرندهای وارد شده خوب آماده نبود (اولاً علامت‌های آسیایی که بطور انبوه بازار یابی می‌شدند و هزینه ساخت کمتری در مقایسه با برندهای انگلیسی والمان غربی داشتند-افازیش ارزش دچت مارک و پوند انگلیسی به تحولی در افزایش تولیدکنندگان ژاپنی منتج شد که محصول خود را از ژاپن با هزینه کمتر صادر می‌کردند) دران زمان بطور گسترده در آمریکا موجود بود و پایه مشتری سلطنتی را توسعه داده بود- سه خودرو ساز بزرگ ژاپنی رقابت‌های تبلیغاتی شان را آغاز کردند (هوندا باًما ان را ساده می‌کنیم، تاگلین و داتسن با شعار"ما پیش می‌بریم" و تویوتا با "اوه چه احساسی ")مشتریان سنتی سه خودرو ساز بزرگ را ربودند. یک سال بعداز انقلاب ۱۹۷۹ ایران، سازندگان ژاپنی با سرکوب تولید دیترویت به اولین تولیدکننده در جهان تبدیل شدند. صادرکنندگان ژاپن بعداز سلطه بر بازار تولیدکنندگان اروپایی را کنار زدند-برخی اعلام ورشکستگی کردند یا از بازار آمریکا خارج شدند، بویژه در سایه بازار خاکستری اتومبیل‌ها یا ناتوانی خودرو در تحقق الزامات DOT(از الزامات تشعشع تا نور خودرو). بیشتر برندهای وارداتی از تکنولوژی‌های ذخیره سوخت مثل تزریق سوخت یا موتورهای چند دریچه‌ای نسبت به استفاده رایج از کاربراتورها بهره‌مند می‌شدند. همچنین، برندهای وارداتی از اصول اخلاقی تجارت نواورانه‌شان استفاده می‌کردند مثل سیستم [[صورت اموال]] درست به موقع اما دولت آمریکا شرایطی را وضع کرد که برندهای ژاپنی (بعداً به [[کره جنوبی]] و اروپا نیز تعمیم یافت) شروع به برونسپاری عملیات شان با افتتاح واحدهای صنعتی مونتاژ در ایالات متحده (بویژه آمریکا جنوبی که خودروسازان داخلی شرایط مساعدی با اتحادیه‌های کارگری از ایالت‌های راست بلت نداشتند)، کانادا و مکزیک کنند تا خودروها و کامیون‌های سبک شان را در آنجا بسازند. برندهای وارداتی نیز با قوانین محلی تألیف شد که خودرو وارداتی باید درصدی از اجزاء خودرو ساخته شده از آمریکا، کانادا یا مکزیک را (قبل از تأسیس NAFTA) داشته باشد و قانون برچسب زنی اتومبیل آمریکایی ۱۹۹۴ که درصدی از بخش‌های خودرو چاپ شده در استیکر خودرو فروخته شده از طریق دلال را الزامی می‌کرد. این شرایط واردات خودرو سازان ژاپنی را ترغیب به واردات حجم محدودی از اتومبیل‌ها کرد اما مطابق با وضع محدودیت‌های صادرات داوطلبانه ۱۹۸۱ دولت آمریکا، خودروسازان علامت‌های تجملی مربوطه را تثبیت کردند اما با [[کسب اجازه]] از سازندگان اصلی شان (هوندا، تویوتا، نیسان). بخش کادیلات GM واحد صنعتی نیروی V8-6-4 (نمونه اولیه مدیریت سوخت فعال روز-مدرن و یا جابجایی متغیر) را آزمایش کرد که یک شکست در بازار بود. با این حال، اقتصاد کلی سوخت افزایش یافت که یک عامل منتهی به اشباع متعاقب نفت دهه ۱۹۸۰ بود.<ref>http://millercenter.org/president/speeches/speech-3402</ref>

 

== منابع ==

 

[[رده:اقتصاد نفت]]