'''انرژی کشندی''' {{به انگلیسی|Tidal power}} یا '''انرژی [[جزر و مد]]''' شکلی از [[انرژی آبی]] است که از تبدیل انرژی [[جزر و مد]] به اشکال مفید انرژی – عمدتاً نیروی [[برق]] – به دست می‌آید.
گرچه هنوز استفادهاستفادهٔ فراگیر نیافته، انرژی کشندی می‌تواند یکی از منابع تولید برق آینده باشد. وقوع جزر و مد بهتر از [[انرژی باد]] و [[انرژی خورشیدی]] قابل پیش بینی است. در میان منابع [[انرژی تجدید پذیر|انرژی‌های تجدید پذیر]]، استفاده از انرژی جزرانرژی و مدکشندی همیشه با مشکل هزینههزینهٔ بالا و محدودیت در مکانهایمکان‌های با کشند شدید یا سرعت بالای جریان آب روبرو بوده استبوده‌است. با وجود این، بسیاری از پیشرفتهایپیشرفت‌های اخیر هم در طراحی (مانند نیروگاه کشند دینامیکی، تالابهایتالاب‌های کشندی) و هم در تکنولوژی توربین (مانند توربین‌های جدید محوری و کراس فلو) نشان می‌دهد که کل برق کشندی موجود ممکن است از آنچه تا پیش از این فرض می‌شد بسیار بیشتر باشد و ممکن است هزینه‌های اقتصادی و زیستزیست‌محیطی محیطیآن هم به سطح قابل رقابتی کاهش یابد.
[[File:SeaGen installed.jpg|thumb|اولین نمونهنمونهٔ تجاری ساخته شده در ایرلند. نیروی [[جزر و مد]] دریا از میزان پراکندگی جریان نمایان و گواه بازدهی این سامانه است]]
از نظر تاریخی آسیاب‌هایی که از انرژی کشندی بهره می‌گرفتندمی‌گرفته‌اند هم در [[اروپا]] وجود داشته‌اند و هم در سواحل شرقی [[آمریکای شمالی]] وجود داشته‌اند. آب ورودی در استخرهای بزرگی ذخیره می‌شدند و در هنگام فروکش کردن مد چرخ‌های آبی را به چرخش در می‌آوردنددرمی‌آوردند که از این نیروی مکانیکی برای آرد کردن [[غلات]] استفاده می‌کردندمی‌شده است.<ref name="Tidal Energy: Pros for Wave and Tidal Power">[http://www.oceanenergycouncil.com/index.php/Tidal-Energy/Tidal-Energy.html Tidal Energy: Pros for Wave and Tidal Power]</ref> تاریخ اولین آنها به قرون[[سده‌های وسطیمیانی]] و حتی به [[روم باستان]] بر می‌گردد. تنها در قرنسدهٔ نوزدهم بود که فرایند استفاده از آب‌های ریزان و توربین‌های چرخان برای تولید الکتریسیته در آمریکا و اروپا معرفی شد.
[[نیروگاه کشندی رانس]] اولین نیروگاه کشندی در مقیاس بزرگ است که در سال ۱۹۶۶ مورد بهره‌برداری قرار گرفت.
