جنگ فالکلند: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۲۱:
'''جنگ فالکلند''' جنگی بود که در سال ۱۹۸۲ در زمان نخست وزیری [[مارگارت تاچر]] در [[بریتانیا]] بین این کشور و [[آرژانتین]] برسر مالکیت [[جزایر فالکلند]] و [[جزایر جورجیای جنوبی و ساندویچ جنوبی]] در گرفت. این نبرد ۷۴ روز ادامه داشت و به مرگ ۲۵۵ بریتانیایی و ۶۴۹ آرژانتینی انجامید. جنگ با حمله و اشغال جزایر فالکلند توسط آرژانتین آغاز شد و با تسلیم این کشور پایان یافت.
این جزایر هم چنان متعلق به بریتانیا است.
در همه پرسی سال ۲۰۱۳ میلادی که در مجمع الجزایر فالکلند برگزار شد، ساکنان این جزایر به طور گسترده حمایت خود را از وابستگی سرزمین خود به نظام پادشاهی بریتانیا اعلام کردند.
==پیشینه==
مجمع الجزایر مالویناس یا فالکلند که در ۱۳ هزار کیلومتری خاک بریتانیا و ۴۸۰ کیلومتر با آرژانتین فاصله دارند، مورد اختلاف این دو کشور است.
این جزایر، از دو جزیره بزرگ فالکلند غربی و شرقی و صدها جزیره کوچک دیگر تشکیل شده است و انگلیسی‌ها این جزایر را در سال ۱۸۳۳ میلادی اشغال کردند.
دولت آرژانتین، جزایر مالویناس که هم اینک نزدیک به ۳ هزار نفر جمعیت دارد را منطقه‌ای اشغال شده می‌داند که مالکیت آن باید به این کشور بازگردانده شود اما انگلیس این مسئله را رد می‌کند.
در سال ۱۹۸۲ میلادی آرژانتین به این جزایر حمله کرد اما انگلیس در جنگی شدید و کوتاه مدت (۷۴ روز) که حدود ۹۰۰ کشته داشت (۶۴۹آرژانتینی و ۲۵۵انگلیسی) دوباره جزایر را پس گرفت.
اختلافات بین دو کشور از سال ۲۰۱۰ میلادی از زمانی که انگلیس اقدام به اکتشاف [[نفت]] و گاز در اطراف این جزایر کرد و چند ماه پیش از آن هم کشتی‌های نظامی خود را به این سوی این منطقه گسیل داشت، افزایش پیدا کرد.
آرژانتین در همان زمان علیه عملیات حفاری نفتی شرکت‌های انگلیسی در آبهای ساحلی جزایر مالویناس (فالکلند)، اقدامات حقوقی در سطح بین‌المللی شروع کرد.
به گزارش منابع انگلیسی، پنج شرکت بزرگ نفتی با نام‌های '[[پرمیراویل]]'، 'راکهوپر'، شرکت نفت و گاز فالکلند و شرکت بین‌المللی 'ادیسون' در میان شرکت‌هایی بودند که دولت آرژانتین علیه آنها طرح شکایت کرد.
== جستار های وابسته ==
سطر ۲۷ ⟵ ۳۸:
== منابع ==
[[:w:en:Falklands_War|ویکی‌پدیای انگلیسی]]
* Caviedes, César N (1994). "Conflict over the Falkland Islands: A never-ending story?". Latin American Research Review. 29 (2): 172–87.
{{پانویس}}
| |||