سفر اکتشافی آمونسن به قطب جنوب: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز wikilink
جز wikilink
خط ۴:
برنامه اولیه آمونسن رسیدن به قطب شمال با استفاده از یک کشتی گیرافتاده در یخ شناور بود. او برای این منظور کشتی اکتشافی [[فرام]] متعلق به [[فریتیوف نانسن]] را در اختیار گرفت و به دنبال منابع مالی بود. اما زمانی که در سال ۱۹۰۹ [[فردریک کوک]] و [[رابرت پری]] هر دو به صورت جداگانه ادعا کردند که به قطب شمال رسیده‌اند، آمونسن برنامه‌ریزی برای سفر به قطب شمال را متوقف کرد و به جای آن تصمیم به فتح قطب جنوب گرفت. از آنجایی که آمونسن از حمایت عمومی و حامیان مالی از برنامه جدید مطمئن نبود، این هدف را مخفی نگه داشت. تا جایی که حتی زمانی که سفر وی در ژوئن ۱۹۱۰ شروع شد، همراهان او هنوز در تصور سفر قطب شمال بودند و تنها زمانی که کشتی فرام بندر [[مادیرا]] را ترک کرد از برنامه باخبر شدند.
 
آمونسن پایگاه خود در جنوبگان را در [[خلیج نهنگ‌ها]] بر روی [[یخ‌تاق راس]] برپا نمود و آن را {{پم|[[فرامهیم|Framheim}}]] نامید. بعد از چندین ماه فراهم‌سازی مقدمات و یک شروع ناموفق که می‌توانست فاجعه‌بار باشد، آمونسن و گروهش سفر خود به سمت قطب را در اکتبر ۱۹۱۱ آغاز کردند. آن‌ها در مسیر سفر {{پم|یخچال طبیعی آکسل هایبرگ|Axel Heiberg Glacier}} را کشف کردند که مسیر آنان به سمت [[فلات جنوبگان]] و درنهایت قطب جنوب بود. از عواملی که به حرکت سریع و تقریباً بدون مشکل گروه آمونسن در جنوبگان انجامید، تسلط آنان به استفاده از چوب اسکی و مهارتشان در کار با سگ‌های سورتمه بود. دستاوردهای دیگر این سفر شامل اولین کاوش {{پم|سرزمین شاه ادوارد هفتم|King Edward VII Land}} و گشت [[اقیانوس‌نگاری]] گسترده بود.
 
موفقیت این سفر اکتشافی به شکل گسترده‌ای مورد تحسین قرار گرفت. تنها در بریتانیا این سفر تحت‌الشعاع شکست قهرمانانه اسکات بود و افکار عمومی بریتانیا نمی‌توانستند قبول کنند که یک نروژی موفق به فتح قطب جنوب شده باشد، اما در سایر نقاط جهان این‌طور نبود. تصمیم آمونسن برای مخفی نگه داشتن برنامهٔ واقعی‌اش تا آخرین لحظه توسط برخی مورد انتقاد قرار گرفت. مورخان قطبی اخیر مهارت و شجاعت گروه آمونسن را کاملاً به رسمیت شناخته‌اند و پایگاه دائمی تحقیقاتی در قطب جنوب به نام [[ایستگاه تحقیقاتی اسکات آمونسن]] نامیده شده که شامل ترکیبی از نام این دو مکتشف قطب جنوب است.