ویکی‌پدیا

دنباله‌رو (فیلم): تفاوت میان نسخه‌ها

نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
→ تفاوت قدیمی‌ترتفاوت جدیدتر ←
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
جز ←‏جایگزینی با [[وپ:اشتباه|اشتباه‌یاب]]: دوریبن⟸دوربین، فاشسیت⟸فاشیست، مواجحه⟸مواجهه، مکرارا⟸مکررا، کشسته⟸کشته
خط ۱۹:
'''''دنباله‌رو''''' ({{lang-it|Il conformista}}) [[فیلم درام|درامی]] سیاسی به کارگردانی [[برناردو برتولوچی]] است که در ۱۹۷۰ منتشر شده و اقتباسی از رمان [[آلبرتو موراویا]] به [[دنباله‌رو|همین نام]] است. ساخت فیلم با کمک کمپانی‌های ایتالیایی، فرانسوی و آلمان شرقی انجام شد.
 
برتولوچی از هنر و چیدمان دهه ۳۰ که مشخصه دوره فاشسیتفاشیست بود استفاده کرد که ویژگی آن‌ها اتاق‌های نشیمن مخصوص قشر متوسط و پذیرایی‌های بزرگ برای قشر حاکم بوده است<ref>Buss, Robin. ''Italian Films,'' ''Il conformista,'' page 120. London: Anchor Press Ltd. ISBN 0-7134-5900-X.</ref>.
 
==داستان==
فیلم در پاریس و جایی که مارچلو کلریچی عملیات ترور پروفسور سابق خود لوکا کوادری را به پایان می‌رساند، شروع می‌شود و مکرارامکررا در فیلم بازگشت‌هایی به ماشینی که توسط مانجنیلو رانده می‌شود و هر دو به دنبال پروفسور و همسر او هستند بازمی‌گردد.
 
طی این فلاش‌بک‌ها مارچلو در حال بحث با یک دوست نابینا به نام ایتالو، نقشه‌اش برای ازدواج، کوشش عجیبش برای پیوستن به پلیس مخفی فاشیست و ملاقات با مادر معتادش، دیده می‌شود....
 
==سبک==
فیلم به مانند یک مطالعه روانشناسانه درباره دنباله‌روی و فاشیسم است: مارچلو کلرچی یک فرد بوروکرات، تحصیل‌کرده و روشن‌فکر است اما به دلیل نیاز شدیدش به معمولی بودن و تعلق داشتن به هر گروه اجتماعی-سیاسی که حاکم است به شدت از انسانیت خارج شده است. او جزئی از طبقه فرادست و احتمالا خانواده‌ای پاشیده بوده و در کودکی نیز از تعرض جنسی رنج می‌برده و از اسلحه به این دلیل که فکر می‌کرده راننده‌اش را کشستهکشته می‌ترسیده است. او ماموریتی را از پلیس مخفی موسولینی قبول می‌کند تا معلم سابق خود را که به فرانسه تبعید شده بکشد. در فلسفه کلرچی، قربانی کردن ارزش‌ها برای ساختن یک زندگی عادی کار درستی است<ref>Scott. A.O. ''The New York Times,'' film review, Arts Section, July 31 - Aug. 6, 2005.</ref>
.
 
براساس صحبت‌های تاکیس فوتوپولیس اندیشمند سیاسی، دنباله‌رو یکی از نمونه‌های فوق‌العاده از نیاز ذهنی برای دنباله‌روی و معمولی بودن بر اساس معیارهای اجتماعی است<ref>Takis Fotopoulos, [http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/english/brbooks/Recent_Developments.html "Recent Theoretical Developments on the Inclusive Democracy Project, B. The Inclusive Democracy Approach on Globalisation and the Multi-Dimensional Crisis, 4. Cultural globalisation"] in ''Global Capitalism and the Demise Of The Left: Renewing Radicalism Through Inclusive Democracy'', edited by Steven Best (The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 5, No. 1, special issue winter 2009), 472 pages, {{ISSN|1753-240X}} [http://www.inclusivedemocracy.org/journal/pdf%20files/pdf%20vol5/Special%20Issue%20Winter%202009.pdf pdf]</ref>.
 
براساس مستند نماهایی از روشنایی، دنباله‌رو به عنوان یک شاهکار بصری بسیار تحسین شده است. فیلمبرداری توسط ویتوریو استورارو انجام شد که از رنگ‌های پررنگ، کمدهای بزرک خاص دهه ۳۰ و طیفی از زوایا و حرکات نامعمول دوریبندوربین استفاده کرده است. رابین باس، منتقد فیلم، معتقد است که نحوه فیلمبرداری در واقع نشانگر ناتوانی کلرچی در مواجحهمواجهه با واقعیت‌های معمول است که واقعیت امروز نامعمول است. همچنین سبک سینمایی برتولوچی آمیزه‌ای از زیبایی‌شناسی اکسپرسیونیسم و فاشیسم بوده است. این سبک با سینمای کلاسیک آلمان در دهه‌های ۲۰ و ۳۰ مقایسه می‌شود<ref>[http://italian.vassar.edu/bertolucci/conformist.html Klein, Jessi]. Vassar College Department of Italian, 1996.</ref>
.
 
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/wiki/دنباله‌رو_(فیلم)»