سریلانکا: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
فارسیسازی |
جز ←جایگزینی با [[وپ:اشتباه|اشتباهیاب]]: آثارناشی⟸آثار ناشی، درپایتخت⟸در پایتخت، سریلانکابه⟸سریلانکا به، نفرجمعیت⟸نفر جمعیت، کشورجر... |
||
خط ۱۷۰:
== اقتصاد ==
کشور سریلانکا در جنوب شبه قاره هند یکی از ضعیفترین اقتصادهای آسیا را داراست. ارزش [[تولید ناخالص داخلی]] این
عملکرد ضعیف این بخش را میتوان به سطح پایین سرمایهگذاری، وابستگی زیاد به بارشهای اتفاقی نزولات آسمانی، روشهای سنتی برداشت محصول، کمبود اعتبارات و ضعف [[زیربنای اقتصادی]] از جمله مشکلات حمل ونقل، ضعف نظام بازاریابی، کنترل دولت بر زمین و ناسازگاری سیاستهای تجاری نسبت داد. دخالت دولت در بخش کشاورزی مثل سایر بخشها اساسی و قابل توجهاست.
خط ۱۷۶:
بخش صنعت سریلانکا ۲۸ درصد از تولید ناخالص داخلی این کشور در سال ۲۰۰۹ را به خود اختصاص داده و عمدتاً فعالیتهای صنعتی سریلانکا در بخش منسوجات و پوشاک است. با این وجود صادرات منسوجات و پوشاک سریلانکا رقابتپذیری خود را در بازارهای جهانی از دست دادهاست.
هر چند تولید ناخالص داخلی این کشور در سال ۲۰۰۹ حدود ۵/۳ درصد رشد داشت ولی
با وجود توفیقات اقتصادی دست یافته در پنج سال اخیر با این حال اقتصاد این کشور همچنان شکننده باقیماندهاست. رشد و رونق اقتصادی پایدار در سریلانکا بستگی به موفقیت مقامات این کشور در برقراری صلح، آرامش و ثبات سیاسی، اجرای اصلاحات ساختاری و اقتصادی در سطح کلان، جبران کسریهای مالی و مشارکت بیشتر بخش خصوصی در اقتصاد دارد که میتواند کارایی اقتصادی و رقابت پذیری را در سطح اقتصاد بهبود بخشد.
خط ۱۸۴:
همچنین کاهش کسری بودجه و غلبه بر بحران بدهی، فروش بنگاههای ناکارا و زیانده دولتی و اصلاح نظام مالیاتی با هدف افزایش درآمد مالیاتی از جمله اهداف مهم دولت سریلانکا است.
سریلانکا ۷ میلیون و ۶۴۰ هزار نفر نیروی کار دارد که ۳۲درصد از آنها در بخش کشاورزی، ۲۶ درصد دربخش صنعت و ۴۲ درصد در بخش خدمات شاغلند. نرخ بیکاری در این
۲۳درصد از مردم سریلانکا زیر خط فقر زندگی میکنند و در سال ۲۰۰۹ نرخ تورم در این کشوربه ۳/۳ درصد رسید.
خط ۱۹۳:
محصولات وارداتی این کشور شامل پارچههای فابریک، مواد معدنی، نفت، مواد غذایی و ماشینآلات و تجهیزات حمل و نقل است که از کشورهای هند ۶/۱۹ درصد، چین ۵/۱۰ درصد، سنگاپور ۸/۸ درصد، ایران ۷/۵ درصد، مالزی ۱/۵درصد، هنگکنگ ۲/۴ درصد و ژاپن ۱/۴ درصد وارد میشود. سریلانکا ظرف سال ۲۰۰۹ بیش از ۹ میلیارد و ۸۰۰ میلیون دلار کالا از کشورهای دیگر کالا وارد کرد.
اصلاحات ساختاری و نهادی گستردهتر شامل اصلاحات مالیاتی، مالکیت دولتی، نظام مالی و زیربنای اقتصادی میتواند رقابت پذیری و رشد تنوع صادرات سریلانکا را در صحنه [[اقتصاد بینالملل]] فزونی بخشد. سیاستهای مؤثر در آزادسازی گستردهتر نظام تجاری و سرمایهگذاری سریلانکا در موفقیت این اصلاحات نقش اساسی دارد. طبیعت زیبا، سواحل آرام و سرسبز و وجود پارکهای طبیعی در سریلانکا موجب شده تا این کشور همه ساله گردشگران زیادی رابه خصوص از [[کشورهای اروپایی]] جذب کند که به لحاظ اقتصادی یکی از منابع عمده ارزی این کشور محسوب میشود. طبق آمار سال ۲۰۰۸ درآمد ارزی به دست آمده از این صنعت بالغ بر ۷۰۰ میلیون دلار بودهاست. دولت
سریلانکا بیش از ۴ میلیارد و ۳۰۰ میلیون دلار ذخایر ارزی خارجی دارد و به لحاظ اقتصادی در بانک توسعه آسیا، [[سازمان بینالمللی]] خواربار و کشاورزی، گروه ۱۵، گروه ۲۴، گروه ۷۷، بانک بینالمللی ترمیم و توسعه، اتاق بازرگانی بینالمللی، بانک جهانی، سازمان بینالمللی کار، [[صندوق بینالمللی توسعه کشاورزی]]، جامعه بینالمللی توسه، سازمان بینالمللی دریانوردی، اتحادیه بینالمللی ارتباطات، جنبش عدم تعهد، کمیسیون توسعه وتجارت ملل متحد، سازمان توسعه صنعتی ملل متحد، سازمان جهانی پست، اتحادیه بینالمللی کنفدراسیونهای کارگری، [[سازمان جهانی مالکیت معنوی]] و [[سازمان تجارت جهانی]] عضو است.
خط ۲۰۱:
واحد پول سریلانکا روپیه است که هر ۱۳۵ روپیه با یک دلار آمریکا برابری میکند (میانگین قیمت سال ۲۰۱۲). با وجود افزایش جمعیت سریلانکا در طی سالهای پس از استقلال، توسعه سیستم حمل و نقل در این کشور با آن هماهنگی نداشته و عمده مردم کشور توسط اتوبوس به مناطق مختلف جابهجا میشوند. با توجه به وضعیت نامناسب جادهها و ازدیاد خودروهای شخصی مسائل ترافیکی در شهرها بوجود آمدهاست. همچنین در قریب به اتفاق شهرهای اکثراً سه چرخه (بجای) به عنوان تاکسی مورد استفاده قرار میگیرد. اولین بزرگراه این کشور بطول تقریبی ۱۰۰ کیلومتر، که کلمبو را به سواحل توریستی و دیدنی گاله در جنوب متصل میکند در سال ۲۰۱۱ به بهرهبرداری رسید.
سریلانکا بجز
== مردم ==
|