حزب سوسیالیست (فرانسه): تفاوت میان نسخه‌ها

در ۱۹۸۴ میتران و نخست وزیر دومش، [[لوران فابیوس]] تغییر بزرگی در سیاست خود دادند و از سیاست‌های سوسیالیستی دست کشیدند. از آن تاریخ به بعد حزب سوسیالیست نیز بیشتر به حزبی سوسیال دموکرات شبیه شد و نظریه اقتصاد بازار راآزاد قبولرا کردپذیرفت. به همیندنبال علتاین دگرگونی‌ها، احزابی چونهمچون «مبارزهٔ کارگران» و «اتحادیه کمونیست انقلابی»، به صورت پیوسته اعضای این حزب را متهم می‌کنند که دیگر حزبی سوسیالیست نیستنیستند.

در انتخابات ریاست جمهوری ۱۹۹۵ میلادی، میتران کناره‌گیری کرد و کاندیدای حزب سوسیالیست، [[لیونل ژوسپن]] در مقابل [[ژاک شیراک]] شکست خورد. با این حال در ۱۹۹۷ این حزب اکثریت مجلس ملی را در اختیار گرفت و ژوسپن نخست وزیر شد. این موفقیت در پی سیاست‌هایی بود که بسیار پیشرو بودند اما خیلی ربطی به سیاست‌هایی که به صورت سنتی «سوسیالیستی» نامیده می‌شد، نداشتند. در انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۰۲ شیراک مجدداً بر ژوسپن پیروز شد و نتیجتاً ژوسپن از سیاست بازنشسته شد. بعدهادر وهمان درسال انتخابات۲۰۰۲ پارلمانی همان‌سالحزب سوسیالیست‌هاسوسیالیست‌ در انتخابات مجلس فرانسه نیز شکست خوردندخورد. با این حال در انتخابات محلیسال ۲۰۰۴ حزب سوسیالیست در انتخابات محلی به موفقیت چشم‌گیری دست یافت. این حزب در ائتلاف با سبزها و کمونیست‌ها در ۲۰ ناحیه داخلی (از مجموع ۲۲ ناحیه. داخلی، یعنی در واقع تمامی ناحیه‌ها به جز [[آلزاس]] و [[کورسجزیره کرس|کرس]]) وقدرت چهاررا در دست گرفت. نامزدهای این حزب همچنین در ۴ ناحیه خارجی قدرتنیز گرفتبه پیروزی دست یافتند.

از نظر سیاسی حزب سوسیالیست از سال ۲۰۰۲ به این طرف دچار مشکلات داخلی بسیاری بوده‌است و نتوانسته آلترناتیویآلترناتیو مناسبی در مقابل آلترناتیوحزب راستجمهوری‌خواهان معرفی کند. به نظر می‌رسد یکی از مشکلات داخلیکه دعوای فرانسوا اولاند، دومینیک استراس-کان و لوران فابیوس بر سر نامزدی ریاست جمهوری یکی از مشکلات داخلی این حزب باشد. مشکل دیگر جنبش درون حزبی «[[حزب سوسیالیست جدید]]» است که توسط [[آرنو مونتبورگ]] رهبری می‌شود و برای حاکم‌کردن سیاست‌های «دست چپی» تر بر حزب تلاش می‌کند.

در اواخر سال ۲۰۰۴ میلادی، اختلافات بر سر [[قانون اساسی اروپا]] این حزب را با تنش‌های درون حزبی گوناگونی مواجه ساخت. در اول دسامبر ۲۰۰۴، ۵۹ درصد از اعضای حزب سوسیالیست به قانون اساسی اروپا رایرأی مثبت دادند. اما چند تن از مهم‌ترین رهبران این حزب، همچون لوران فابیوس، هانری امانوئلی و [[ژان-لوک ملانشن]] از رای‌دهندگانرأی‌دهندگان تقاضا کردند که رای «نه» را به صندوق‌ها بریزند. نهایتاً در رفراندوم قانون اساسی اروپا که در ۲۹ می ۲۰۰۵ برگزار شد رای «نه» پیروز شد.