خودتنهاانگاری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''خودتنهاانگاری''' یا '''نفس گرایی''' {{انگلیسی|Solipsism}} (از [[زبان لاتین|لاتین]]: solus=تنها و ipse=خود)٬ یا عینیت منحصربه‌فرد٬ [[فلسفه]] ایست مبنی بر اینکه «ذهن من تنها چیزی است که هر کسی کاملاً" به وجود آن اعتقاد دارد». منطق نفس‌گرایی یک [[معرفت‌شناسی]] و یا دیدگاه [[متافیزیک]] ای دارد که تصریح می‌کند هرچیزی اعم از دانش، فراتر از ذهنیت بشر به هیچ عنوان قابل توجیه و ضمانت نیست. و بر این اساس جهان‌های بیرونی و دیگر اذهان فهمیده نمی‌شوند و یا اصلاً" خلق ناشده قلمداد می‌گردند. در [[تاریخ فلسفه]]، نفس گرایی نظریه‌ای همیشه مشکوک و پر ابهام بوده است.

صرف نظر از هستی‌شناسی [[ماتریالیسم|ماده گرایی]]، این مکتب شرایط کافی برای رده بندی شدن در نفس گرایی را ندارد. فلسفه نفس گرایی همواره از شناخت دیگر موجودیت‌ها سرباز می‌زند و شاخصه‌های هم ستیز در درون آن موجودیت‌های فراذهنی را منکر می‌شوند. [[کوالیا]] یا تجربه شخصی در این مکتب رکن اساسی و عاری از اشتباه تصور می‌شود و همچنین تجربه دیگران نیز توسط [[قیاس]] سنجیده و صحه گذاری می‌شود. فیلسوفان دائم سعی براین داشته‌اند تا فهمی فراتر از [[استنتاج]] و قیاس بسازند. ضعف فلسفی معرفت‌شناسی [[دکارت]] به همین امر باز می‌گردد زیرا این فهم غلط را ایجاد می‌کند که انتهای هر دانستنی ختم می‌شود به «من فکر می‌کنم، پس هستم» ({{انگلیسی|I think therefore I am}}) (cogito ergo sum).

تئوری نفس پرستی همچنین شایستگی بررسی دقیق را به دلیل ارتباط تنگاتنگی که با فلسفه‌های پیش انگاری دارد، دارا می‌باشد. فلسفه‌هایی که عموماً" پذیرفته شده هستند: