امپراتوری آشور: تفاوت میان نسخه‌ها

دولت آشور دولت مهمی بود که در [[خاورمیانه]] قدیم تشکیل شد و در آغاز تابع [[تمدن بابل|بابل]] بود. در سال ۱۸۰۰ پ.م فرمانروایان اولیه آشوری شهرهای آشور، [[نینوا]] و [[اربیل]] را متحد کردند و سلسله‌های پادشاهی آشور بعد از سال ۱۴۲۰ پ.م شکل گرفتند. آشور حدود هزار سال دوام کرد. آشوری‌ها چون سرزمینشان مانند بابل حاصلخیز نبود باج گیری و دست اندازی به سرزمین‌های دیگر را در پیش گرفتند. نتیجتاً دولت آشور یک دولت حرفه‌ای جنگجو و متجاوز شد.{{سرخطسخ}} بزرگترین پادشاه این دوره [[تیگلات پالسر اول]] است که فتوحات زیادی در ایران و بابل انجام داد. اما پس از مدتی بابل دوباره موفق شد آشور را مطیع خود کند.<ref>{{یادکرد کتاب| نام خانوادگی=پیرنیا|نام=حسن|عنوان=تاریخ ایران باستان|سال=۱۳۹۱|ناشر=موسسه انتشارات نگاه|مکان=تهران|شابک=۹۷۸-۹۶۴-۳۵۱-۱۹۲-۰}}</ref>از وقایع مهم این دوره پیدا شدن قومی صحراگرد و تازه نفس از عربستان بود که آشور و بابل را تحت فشار قرار دادند، این مردمان در تاریخ به [[آرامی‌ها]] مشهور هستند.<ref>{{پک|پیرنیا|۱۳۹۱|ک=تاریخ ایران باستان|ج=۱|ص=۱۱۷}}</ref>

بزرگترین پادشاه این دوره [[آشور بانیپال]] است که توانست مرزهای آشور را تا حدود پادشاهی [[تیگلات پالسر اول]] گسترش بدهد.<ref>{{پک|پیرنیا|۱۳۹۱|ک=تاریخ ایران باستات|ص=۱۱۸}}</ref>{{سرخطسخ}}اگر چه آشور در این دروه قویترین حکومت غرب آسیا بود اما پس از مدتی قومی شمالی(ساکن ارمنستان کنونی) بر دولت آشور قیام کردند و دولت آرارات یا وان را پایه‌گذاری کردند، پس از این شورش اقوام دیگر تحت حکومت اشور از اطاعت دولت آشور سرباز زدند و در نهایت شورشی در آشور این دوره را به پایان رسانید.<ref>{{پک|پیرنیا|۱۳۹۱|ک=تاریخ ایران باستان|ص=۱۱۷}}</ref>

پس از امپراتوری «میانه آشور» قدرت آشوری‌ها رو به سستی گذاشت، به طوری‌که تا دو یا سه سده پس از امپراتوری «میانه آشور» توسط اقوام بی‌تمدن مورد دست درازی و غارت قرار گرفتند، تا اینکه به مرور به خودباوری رسیدند و جان دوباره گرفتند و درست در همین زمان بود که عظمت و شکوه گذشته شکوفا شد و تمدن [[میانرودان]] شکل گرفت. بزرگترین پادشاه این دوره [[تیگلات پالسر چهارم]] است که ابتدا به بابل لشکرکشی کرد که موفق شد بابلی ها و کلدانی‌ها را شکست بدهد، سپس به قسمت‌های شمالی لشکرکشی کرد که توانست قسمت‌های جنوبی سرزمین آرارات را ضمیمه آشور بکند ولی موفق به فتح پایتخت آن نشد.<ref>{{پک|پیرنیا|۱۳۹۱|ک=تاریخ ایران باستان|ص=۱۱۷}}</ref>

از خصایص آشوری‌ها بی رحمی و شقاوت آن‌ها نسبت به دشمنان بود. علت آن را باید دو چیز دانست، آشوری‌ها اعتقاد داشتن بی‌رحمی و شقاوت با دشمنان مورد رضایت خداوند است و ثواب دارد، چنانچه یکی از پادشاهان آشور به دست خود اسرا را کور می‌کرد و این کار را مورد پسند خدایان می‌دانست. آشوری‌ها چون جمعیت کمی داشتند برای از دست ندادن سرزمین‌های تحت حاکمیتشان که بعدها وسعت زیادی پیدا کرد متوسل به کارهایی می‌شدند که ملل مغلوب را ضعیف و در برخی موارد نابود می‌کردند.<ref>{{پک|پیرنیا|۱۳۹۱|ک=تاریخ ایران باستان|ص=۱۱۵}}</ref>

* {{یادکرد کتاب| نام خانوادگی=پیرنیا|نام=حسن|عنوان=تاریخ ایران باستان|سال=۱۳۹۱|ناشر=موسسه انتشارات نگاه|مکان=تهران|شابک=۹۷۸-۹۶۴-۳۵۱-۱۹۲-۰}}

{{پانویس|۲}}