پارسیان هند: تفاوت میان نسخه‌ها

زرتشتیان ابتدا از منطقه‌ای به نام [[سنگان]] (سنجان) از توابع [[خواف]] در [[خراسان رضوی]] و شاید هم شهری به همین نام که یکی از شهرهای [[خراسان بزرگ]] در نزدیکی [[مرو]] بود و بعدها از [[هرمزگان]]، سفر مخاطره آمیز، پرماجرا و عذاب‌آوری را به گجرات هند آغاز کردند.دسته دیگری از زرتشتیان از [[شهر ساری|شهر ساری]]{{sfn|Paymaster|1954}} در استان [[مازندران]] امروزی به گجرات کوچ کردند و شهر نوساری (ساری نو = navsari) را بنا کردند . روبرو شدن آنها با حکومت و مردم آن خطه چند سده بعد در کتابی به نام «[[قصه سنجان]]» از زبان بهمن پسر کیقباد پسر هرمزدیارسنجانی به نظم کشیده شده است. کشتی پارسی‌ها بر اساس اطلاعات این کتاب در دریا دچار طوفان می‌شود. آنها بر کشتی طوفان‌زده با دعا و ثنا به گرد آتشی که با خود می‌بردند به استغاثه می‌پردازند تا از این مصیبت نجات پیدا کنند و به ساحل برسند و در آنجا از حاکم گجرات «جادی رانه» پناه جویند. فرمانده گجرات سه شرط برای پذیرش پارسیان گذاشت: نخست یادگیری زبان محلی که به همین سبب زبان رسمی پارسیان در هند امروز، [[زبان گجراتی|گجراتی]] است. دوم پوشیدن لباس زنان هندی برای زنان زرتشتی و سوم به زمین گذاردن (تحویل) سلاح‌هایی بود که زرتشتی‌ها با خود برده بودند.<ref name="در امتداد قصه سنجان: مراسم تولد زرتشت در لندن">وب‌گاه بی‌بی‌سی فارسی</ref>