آذری‌های ایرانی: تفاوت میان نسخه‌ها

آذری ها بویژه با آغاز نهضت مشروطه، جزو نخستین بنیان گذاران ملی گرایی ایرانی بودند. [[میرزا فتحعلی آخوندزاده]]، که زاده شهر [[شکی|نوخه]] در [[خانات شکی]] و بخشی از سرزمین [[قاجاریان|ایران قاجاری]] و جمهوری آذربایجان کنونی است، از جمله پیشگامان [[ملی‌گرایی ایرانی|ناسیونالیسم ایرانی]] در دوران معاصر ایران بحاسب می آید. <ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Russia and Azerbaijan: A Borderland in Transition|نام خانوادگی=Swietochowski|نام=Tadeusz|ناشر=Columbia University Press|سال=1995|شابک=|مکان=New York|صفحات=27-28}}</ref> در دوران [[جنگ جهانی اول]]، نظریه [[پان‌ترکیسم]] بر روی مناطق ترک‌زبان [[ایران]]، [[قفقاز]] و [[آسیای میانه]] تمرکز کرد. هدف اصلی آنها تشویق این جمعیت به جدایی از نهادهای سیاسی‌ای که جزو آن بودند و پیوستن به «میهن پانترکی» جدید بود. این فشارها باعث شد که در میان مردم آذربایجان، که مخالف نیت پانترکیست‌ها بودند گروهی کوچک از روشنفکران آذری به قویترین طرفداران تمامیت ارضی ایران تبدیل شوند. پس از [[انقلاب مشروطه ایران|انقلاب مشروطه]]، بسیاری از دمکرات‌های آذری در واکنش به سیاست‌های توسعه‌طلبانه پانترکیسم و تهدید تمامیت ارضی ایران، ملی‌گرایی اتخاذ کردند. در این زمان بود که ایران‌گرایی و همگن‌سازی زبانی بعنوان یک سیاست دفاعی در برابر دیگران آغاز گردید. برخلاف آنچه بنظر می‌آید آذری‌های ایران اصلی‌ترین ابداع‌کنندگان این ملی‌گرایی دفاعی بودند. آنها دریافته بودند که حفظ تمامیت ارضی ایران نخستین قدم بسوی جامعه‌ای امن و بر مبنای قانون خواهد بود. در این چارچوب، آنها وفاداری سیاسی خود را از وابستگی‌های قومی و منطقه‌ای خود مهم‌تر شمردند. اتخاذ این سیاست‌های ملی راه را برای ظهور ملی‌گرایی فرهنگی این گروه قومی هموار ساخت.<ref name="RecastingAtabaki">Touraj Atabaki, “Recasting Oneself, Rejecting the Other: Pan-Turkism and Iranian Nationalism” in Van Schendel, Willem(Editor). Identity Politics in Central Asia and the Muslim World: Nationalism, Ethnicity and Labour in the Twentieth Century. London, GBR: I. B. Tauris & Company, Limited, 2001. Actual Quote: {{quote|As far as Iran is concerned, it is widely argued that Iranian nationalism was born as a state ideology in the Reza Shah era, based on philological nationalism and as a result of his innovative success in creating a modern nation-state in Iran. However, what is often neglected is that Iranian nationalism has its roots in the political upheavals of the nineteenth century and the disintegration immediately following the Constitutional revolution of 1905– 9. It was during this period that Iranism gradually took shape as a defensive discourse for constructing a bounded [[territorial entity]] – the ‘pure Iran’ standing against all others. Consequently, over time there emerged among the country’s intelligentsia a political xenophobia which contributed to the formation of Iranian defensive nationalism. It is noteworthy that, contrary to what one might expect, many of the leading agents of the construction of an Iranian bounded territorial entity came from non Persian-speaking ethnic minorities, and the foremost were the Azerbaijanis, rather than the nation’s titular ethnic group, the Persians.