اندونوکلئازهای محدودکننده: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Saeedbiotech (بحث | مشارکت‌ها)
ایزوشیزومر ، نئوشیزومر و ایزوکادومر در آنزیم های محدودالاثر چیست؟
با فرض حسن نیت ویرایش Saeedbiotech (بحث) خنثی‌سازی شد: تبلیغ. (تل)
خط ۱۱:
برخی از آنزیم‌های محدودکننده جایگاه مشابهی را شناسایی می‌کنند ولی آن را به دو صورت مختلف برش می‌دهند، این آنزیم‌ها ''نئوشیزومر'' نامیده می‌شوند. آنزیم‌های محدودکننده SmaI و XmaI نئوشیزومر اند و جایگاه و محل برش آنها به ترتیب بصورت CCC/GGG و C/CCGGG می‌باشد.
 
برخی اندوکلئازهای محدودکننده که توالی هدف متفاوتی دارند، ممکن است انتهای چسبنده یکسانی ایجاد نمایند،نمایند. به این دسته ایزوکادومر می گویند.برای مثال، آنزیم‌های BamHI با جایگاه شناسائی G/GATCC، BglII با جایگاه شناسائی A/GATCT و Sau۳A با جایگاه شناسائی /GATC، یک نوع انتهای چسبنده ایجاد می‌کنند. از اینرو انتهای ایجاد شده توسط آنزیم‌های فوق مکمل بوده و قبلیت شناسائی و اتصال به یکدیگر را دارند. این ویژگی از اهمیت بالایی در مطالعه و دست ورزی ژن‌ها برخوردار است.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=سعید کارگر|کد زبان=fa|تاریخ=آگوست 20, 2017|وب‌گاه=بیوتکنولوژی|نشانی=http://bio-engineering.ir/restriction-enzymes/|عنوان=ایزوشیزومر ، نئوشیزومر و ایزوکادومر در آنزیم های محدودالاثر چیست؟}}</ref>
 
آنزیم‌های محدودکننده به دو صورت برش ایجاد می‌کنند. در یک حالت، آنزیم قطعاتی ایجاد می‌کند که در دو انتها تک رشته‌ای و چسبنده می‌باشند. برای مثال، آنزیم EcoRI قطعاتی با انتهای چسبنده ایجاد می‌نماید. علت چسبنده نامیده شدن دو انتهای ایجاد شده، مکمل‌بودن آنها و قابلیت شناسائی و اتصال مجدد آنها به یکدیگر است. ناحیه چسبنده می‌تواند در انتهایَ ۵ یاَ ۳ ایجاد شود. در حالت دوم، آنزیم دو رشته DNA را بصورت عمودی برش داده و در نتیجه قطعاتی با انتهای صاف تولید می‌کند. برای مثال، آنزیم HpaI با برش DNA قطعاتی با انتهای صاف ایجاد می‌نماید.