خط در ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

خط اوستایی در سدهٔ سوم میلادی برای نوشتن [[اوستا]] ابداع شد. این خط که از خط پهلوی برگرفته شده از آن کامل‌تر و دارای ۴۲ حرف است که از راست به چپ نوشته می‌شود. گفتنی است این خط بسیار کامل است و '''نه''' مانند خط فارسی کنونی در نوشتن واج‌های صدادار بی تفاوت است و '''نه''' مانند خط لاتین برای نوشتن برخی از واج‌ها مانند '''kh = خ، ch = چ، gh = ق''' و '''sh = ش''' در انگلیسی یا '''sch = ش''' در آلمانی نیاز به کنارهم‌چینیِکنارهم‌ چینیِ چند نویسه دارد.

برخلاف تصور بسیاری، مبنی بر این که ایرانیان خط کنونی خود را از [[عرب‌ها]] وام گرفته‌اند، [[خط فارسی]] پس از اسلام گونه تکامل‌یافته از خط در زمان اشکانیان و ساسانیان، یعنی پهلوی و اوستا بود. این خط که در سده‌ها پیش وارد [[عربستان]] شده‌بود و با [[زبان عربی]] تطبیق داده شده‌بود، یک بار دیگر توانست در ایران پس از اسلام وارد شود. علاوه بر این، ایرانیان پس از اسلام در تکامل این خط و در تبدیل آن به هنر [[خوشنویسی]] نقش عمده‌ای داشته‌اند. ایجاد نقطه و اِعراب در خط عربی به فردی به نام [[ابواسعد دؤلی الفارس]] و در [[سده ۱ (قمری)|سده یکم هجری]] نسبت داده می‌شود که بیشتر برای جلوگیری از اشتباه خواندن ''قرآن'' توسط غیرعرب‌زبانانغیرعرب زبانان از جمله ایرانیان انجام شد.<ref>آذرتاش، آذرنوش، کتابخانهٔ دیجیتال دائرةالمعارف بزرگ اسلامی</ref> ایرانیان، بر اساس نیاز‌ها زبانیِ خود، [[الفبای فارسی]] را پدیدآوردند. از [[سده ۳ (قمری)|سده سوم هجری]] به دلیل رواج نامه‌نگاری‌ها دیوانی، کم‌کم خط‌ها [[خط مانوی|مانوی]] و پهلوی، جا خود را به [[الفبای فارسی]] دادند.

* همایونفرخ،همایون فرخ، رکن الدین ''سهم ایرانیان در پیدایش و آفرینش خط در جهان''، انتشارات اساطیر.