سارکوم کاپوسی: تفاوت میان نسخه‌ها

این بیماری اغلب در صورت ضعف دستگاه ایمنی ایجاد می شود. این ضعف نیز می تواند عوامل زیادی داشته باشد. یکی از مهم ترین تضعیف کنندگان دستگاه ایمنی، بیماری ایدز می باشد؛ پس می توان این بیماری را عامل اصلی ابتلا به بیماری سارکوم کاپوسی دانست. پژوهش گران این بیماری را بر اساس نحوه ی ابتلا به سه دسته تقسیم می کنند:

'''وابسته به ضعف دستگاه ایمنی''': این بیماری معمولاً در جراحی های پیوند اعضا، در پذیرنده ی عضو ایجاد می شود که می تواند بر اساس تضعیف سیستم ایمنی توسط جراحان و یا انتقال ویروس HHV8 از عضو دهنده به عضو گیرنده باشد. پیشرفت این بیماری در افراد نسبت به انواع دیگر سریع تر است و انواع مختلفی دارد.

از نظر جغرافیایی می توان نواحی مدیترانه ای و آفریقایی را مهم ترین مراکز شیوع و ابتلای این بیماری دانست که البته در قدیم تراکم بیماران در این نقاط بیشتر از نقاط دیگر، نسبت به زمان حال بوده است. با این که این بیماری آنچنان شایع نبوده و نیست ولی مردان یهودی و مدیترانه ای بیشتر به این بیماری دچار می شدند. از آنجایی که دانشمندان، نقاط آفریقایی را محل تولد و مرکز شیوع ویروس HIV می دانند، می توان این نقاط را دیگر مرکز بیماری سارکوم کاپوسی دانست؛ چرا که گفته شد [[ویروس HIV]] (عامل [[ایدز]]) مهم ترین عامل ابتلا به این سرطان می باشد.

زخم های سارکوم کاپوسی بصورت خال، لکه و یا شبه جوش بر روی سطح پوست در رنگ های قرمز، بنفش، قهوه ای یا سیاه پدید می آید. این زخم ها معمولاً بر روی سطح پوست یافت می شوند ولی می توانند در مکان های دیگر نیز انتشار یابند؛ مخصوصا در دهان، سطوح دستگاه گوارش و سطوح دستگاه تنفسی. این انتشار می تواند بسیار کند و یا ناگهانی باشد و به میزان خطر و شدت بیماری بستگی دارد.

در بیشتر مواقع بیماری سطح پوست پایین تنه، پشت، صورت، دهان و اندام تناسلی را تحت پوشش قرار می دهد. نوع پدیدار شدن می تواند بصورت لکه ساده تا پلاک یا حتی زخم بستری باشد که می تواند باعث تخریب نقاطی از پوست شود. این زخم ها می توانند بدون درد و یا دردناک باشند ولی اغلب به سادگی خونریزی خواهند کرد.

در 30% موارد سطوح داخلی دهان مورد هجوم قرار می گیرد و اغلب، زخم ها بروی کام دهان و سپس لثه ها ایجاد می شوند. این زخم ها در دهان به راحتی در مواردی مانند جویدن آسیب می بینند و خونریزی می کنند و می توانند فرایند هایی مانند خوردن و یا حرف زدن را در فرد مختل کنند.

این بیماری – شبیه ایدز – بصورت عادی از فردی به دیگران منتقل نمی‌شود و نیازی به قرنطینه و طرد افراد مبتلا به سارکوم کاپوسی نیست. این بیماری از دو روش عمده منتقل می شود؛ بزاق دهان و خون. در نتیجه طیف عظیمی از فعالیت های جنسی (حتی بوسیدن) ، پیوند اعضا، انتقال خون، جراحی و دیگر فعالیت ها که در طی آن بزاق فرد مبتلا و یا خونش به فرد دیگری می رسد، می تواند ریسک ابتلا را افزایش دهد. پس برای پیشگیری از انتقال این بیماری، پیش از هرگونه از فعالیت های نام برده شده، لازم است که افراد از عدم ابتلا به این بیماری مطمئن شوند.