طیف‌سنجی جرمی پلاسمای جفت‌شده القایی: تفاوت میان نسخه‌ها

استفاده از گاز آرگون برای تولید پلاسما به دو دلیل است: اولا به دلیل فراوان بودن گاز آرگون، استفاده از آن ارزان‌تر از دیگر [[گاز نجیب|گازهای نجیب]] است. دوما اولین [[انرژی یونش]] آن بالاتر از عناصری مانند [[هلیم]]، [[فلوئور]] و [[نئون]] است بنابراین واکنش [[الکترون‌گیری]] آرگون، راحت‌تر از الکترون‌گیری دیگر عناصر است. در نتیجه یون فلزی مورد نظر، مدت زمان بیشتر در محیط می‌ماند.

معمولا برای برای یونیزه کردن نمونه‌های جامد از [[لیزر]] استفاده می‌شود. اما این روش مشکلاتی از جمله تهیه نمونه استاندارد در آنالیزهای کمی را در بر دارد. در این روش با استفاده از لیزر نمونه به شکل ابری از ذارت بسیار زیر به درون پلاسما وارد می‌شود.

روش‌های دیگری مثل [[تبخیر الکترودمایی]] {{به انگلیسی|Electrothermal Vaporization}} و [[تبخیر درون مشعل]] {{به انگلیسی|In Torch Vaporization}} نیز وجود دارند که درآن از یک سطح داغ برای تبخیر و ورود نمونه استفاده می‌شود.

به منظور برقراری ارتباط پلاسمای جفت‌شده القایی با طیف‌سنجی جرمی، با عبور بخشی از یون‌های تولید شده از درون دو حفره با قطرهای ۱ و ۰/۴ میلیمتر، خلاء لازم برای ورود نمونه به طیف سنج جرمی فراهم می‌شود.

پیش از جداسازی جرمی باید یون‌های مثبت (یون‌های [[آنالیت]]) خارج شده از پلاسما از یون‌های خنثی و ذرات جامد، جدا شوند. برای این کار از دو روش کلی استفاده می‌شود:

۱) استفاده از سلول‌های واکنشی/برخوردی {{به انگلیسی|Collision/Reaction cell}} که در آن یون‌های خارج شده از پلاسما از طریق چند فیلتر به درون طیف‌سنج جرمی که معمولا به صورت چهار قطبی (Quadrupole) است وارد می‌شود.

۲) استفاده از فضای واکنشی/برخوردی {{به انگلیسی|Collisional Reaction Interface}} در این روش یون‌های مزاحم با ورود گاز برخوردی (مانند هلیم) و یا گاز واکنش‌دهنده (مانند [[هیدروژن]]) و یا مخلوطی از این دو، از فرایند حذف می‌شود.