قاعده استنتاج: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
{{ادغام با|قواعد استنتاج}}
خط ۱:
{{ویکی‌سازی|تاریخ=ژوئیه ۲۰۱۶}}
{{ادغام با|قواعد استنتاج}}
در منطق یک قاعده از استنتاج ، '''قاعده استنتاج''' و یا قاعده تحول یک شکل منطقی متشکل از یک تابع است که قضایای اثبات شده را به کار می گیرد، نحو آن ها را تجزیه و تحلیل می کند،و یک نتیجه(نتایج) باز می گرداند. برای مثال قاعده استنتاج به نام modus ponens ، دو قضیه از پیش اثبات شده(پیش فرض) را به کار می گیرد، یکی در قالب "اگر p آنگاه q" و دیگری در قالب "p" و بازمی گرداند نتیجه "q" است. این قانون معتبر است با توجه به معانی منطق کلاسیک (همچنین به عنوان معانی منطق های غیر کلاسیک بسیار دیگری) به این معنا که اگر پیش فرض ها درست هستند (تحت یک تفسبر) پس از آن نتیجه گیری است.
 
به طور معمول یک قاعده استنتاج حقیقت را به عنوان یک ویژگی معنایی حفظ می کند. در منطق چند ارزشی یک عنوان کلی را حفظ می کند. اما یک قاعده استنتاج عمل صرفا نحوی کار می کند و نیاز به حفظ هیچ ویژگی معنایی ندارد: هر تابع از مجموعه هایی از فرمول به فرمول به عنوان یک قاعده استنتاج به حساب می آید. معمولا تنها قوانین که بازگشتی می باشند مهم هستند; یعنی قوانین به این صورت که وجود دارد یک روش مؤثر برای تعیین اینکه آیا هر فرمول داده شده است نتیجه گیری از یک مجموعه از فرمول داده شده با توجه به این قانون است یا خیر. یک مثال از یک قانون که در این معنا مؤثر نیست infinitary ω-rule است.[1]