محور شرارت: تفاوت میان نسخه‌ها

فروم در کتابش به قسمتی از سخنرانی روزولت اشاره می‌کند که اکنون غالباُ مورد مراجعه قرار می‌گیرد، «... ما نه تنها از خودمان با حداکثر توان دفاع می‌کنیم بلکه مطمئن می‌شویم که قدر و خیانت به این شکل هرگز ما را مجدداً مورد تهدید قرار ندهد.» فروم سخنرانی روزولت را به این شکل تفسیر می‌کند که «برای دولت پرل هاربر نه تنها یک حمله بود، بلکه یک اخطار برای آینده بود که بدترین حملات و بدتر از دیگری، حتی دشمنانی خطرناکتر.» ژاپن که کشوری با یک دهم توان صنعتی آمریکا، وابستگی به واردات مواد غذایی که هم اکنون درگیر جنگ با چین است و با بی پروایی تمام علی رغمعلی‌رغم همه این شرایط به آمریکا حمله می‌کند، فروم در مورد بی اعتنایی می‌گوید «این چیزی بود که قدرت‌های محور را تهدیدی برای صلح جهانی کرده بود.» به تصمیم فروم دو جنگ صدام حسین با ایران و کویت فقط یک بی پروایی بود، بنابراین تهدیدی مشابه برای صلح جهانی محسوب می‌شد.

فروم در کتابش می‌نویسد که هر چه بیشتر او قدرت‌های محور در [[جنگ جهانی دوم|جنگ دوم جهانی]] را با «کشورهای تروریست پرور» مقایسه کرده متوجه مشابهت‌های بیشتری بین آنها شده استشده‌است. فروم می‌نویسد «قدرتهای محور به یکدیگر بی علاقه و بی‌اعتماد بودند. اگر آنها جنگ را به نحوی می‌بردند، کشورهای عضو آن بسرعت بسمت درگیری بر علیه یکدیگر می‌چرخیدند. [[ایران]]، [[عراق]] و [[القاعده]] و [[حزب‌الله لبنان|حزب‌الله]] علی رغمعلی‌رغم دعوا و مرافعه بین خودشان همگی بر علیه قدرت‌های غربی و [[اسرائیل]] بودند و همگی از ارزش‌های انسانی [[دموکراسی|دمکراسی]]<nowiki/>های غربی نفرت داشتند.» در این نقطه فروم ارتباط بین آنها را متوجه می‌شود: «همه کشورهای تروریست پرور و سازمان‌های تروریستی یک محور تنفر بر علیه ایالات متحده بوجود می‌آورند.»

فروم می‌گوید او سپس یک یادداشت با استدلال فوق می‌فرستد و برخی بی رحمی‌های مرتکب شده توسط دولت عراق را متذکر می‌شود. او انتظار داشت که کلماتش بعنوان غیرقابل تأیید تصحیح شده و خارج شود، همانطوری که سرنوشت بسیاری از سخنرانی‌های نوشته شده برای رئیس جمهوری‌ها بوده، اما کلماتش توسط بوش تقریباً کلمه به کلمه خوانده شد، نتیجتاً بوش اصطلاح محور تنفر را به محور شرارت تغییر داد. کره شمالی به لیست اضافه شد، او می‌گوید، بخاطر اینکه آن‌ها تلاش می‌کنند بمب اتمی بسازند، با گستاخی تاریخچه‌ای از اقدامات تجاوزکارانه داشته است،داشته‌است، که نیاز است یک رودستی قوی تر دریافت کند.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=|وب‌گاه=|نشانی=http://www.slate.com/articles/news_and_politics/chatterbox/2003/01/axis_of_evil_authorship_settled.html|عنوان="Axis of Evil" Authorship Settled!}}</ref>

یک دهه قبل از۱۳۸۰ (۲۰۰۲) سخنرانی سالیانه اجلاس مشترک [[کنگره ایالات متحده آمریکا|کنگره آمریکا]] در اوت ۱۹۹۲ عالم سیاسی یوسف بودانسکی برگه‌ای نوشت با تیتر «[[تهران]]، [[بغداد]] و [[دمشق]]: یک محور همپیمان جدید».<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=|وب‌گاه=|نشانی=https://fas.org/irp/congress/1992_rpt/bod4.htm|عنوان=Tehran, Baghdad & Damascus: The New Axis Pact}}</ref> این در حالی بود که او در موضع مدیر نیروی ویژه کنگره در خصوص تروریزم و جنگ‌های غیر کلاسیک در کنگره ایالات متحده کار می‌کرد. علی رغمعلی‌رغم اینکه او کلمه شرارت را به محور جدید نیفزوده و استفاده نکرده بود محور بودانسکی بسیار یادآور محور فروم بود. بودانسکی احساس می‌کرد این محور جدید بسیار تحول خطرناکی است. استدلال بودانسکی در یک کلامیک‌کلام این بود که ایران، عراق و سوریه یک اتحاد سه جانبه در آستانه [[جنگ خلیج فارس|جنگ اول خلیج]] تشکیل داده‌اند، و اینکه این اتحاد یک تهدید فوری ایجاد کرده‌اند که تنها با تهاجم مجدد به عراق و سرنگونی صدام حسین می‌توان با آن مواجه شد.<ref name="ReferenceA" />

در ۶ مه ۲۰۰۲ معاون وزیر خارجه وقت [[جان آر. بولتون|جان ار بولتون]] تحت عنوان ''ورای محور شرارت'' یک سخنرانی داشت. در این سخنرانی او سه کشور [[کوبا]]، [[لیبی]] و [[سوریه]] را به کشورهای مطرح شده تا آن وقت اضافه کرد. دلایل ضمیمه کردن این کشورها به این گروه‌بندی عبارت بودند از: «دولت‌های حمایت کننده تروریزیم بوده و اینکه بدنبال دست یابی به سلاح‌های کشتار جمعی بودند یا ظرفیت انجام این کار را داشتند علی رغمعلی‌رغم تعهدات الزام آورشان.»<ref name="ReferenceA" /><ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=|وب‌گاه=|نشانی=http://www.heritage.org/defense/report/beyond-the-axis-evil-additional-threats-weapons-mass-destruction-0|عنوان=Beyond the Axis of Evil: Additional Threats from Weapons of Mass Destruction The Honorable John Bolton}}</ref>

ایران و عراق در جنگی طولانی در دهه ۱۹۸۰ درگیر بوده‌اند که در زمان سخنرانی بوش تقریباً تحت همان رهبری بوده‌اند، به همین دلیل عده‌ای را به مخالفت واداشت که بگویند دو کشور را تحت یک لوا قرار دادن گمراه کننده است. دیگران استدلال کردند که هر کدام از سه کشور «محور شرارت» مشخصه‌های خاص خودشان را داشتند که هم گروه کردن آنها با یکدیگر آن را ناپایدار می‌کند. آن اپلبوم در مورد مذاکرات پارلمانی دربارهٔ جدا دیدن کره شمالی از این گروه‌بندی مطالبی نوشته استنوشته‌است.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=|وب‌گاه=|نشانی=https://web.archive.org/web/20070525194445/http://www.slate.com/id/2061973/|عنوان=North Korea: Threat or Menace?}}</ref>