ترجمه: تفاوت میان نسخه‌ها

در مراکز علمی عصر [[ساسانیان]]، مانند [[سلوکیه]]، [[تیسفون]]، و [[گندی‌شاپور]] آثار فراوانی از زبان‌های گوناگون متداول در آن روزگار همچون [[سانسکریت]]، [[زبان یونانی|یونانی]]، [[زبان لاتین|لاتینی]]، و [[سریانی]] به پهلوی ترجمه می‌شد. نخستین ترجمهٔ دوران ساسانیان را مربوط به عصر خسرو اول [[انوشیروان]] می‌دانند. از نامدارترین آثاری که در این دوره ترجمه شد، باید به ترجمهٔ [[پنچه تنتره]] یا [[کلیله و دمنه]] از [[سانسکریت]] به [[فارسی پهلوی]] اشاره کرد.<ref>همایی، جلال‌الدین. تاریخ ادبیات ایران. تهران: فروغی، 1340؛ برگهٔ ۱۴۶–۱۴۷؛</ref>

 

 

کار ترجمه در [[ایران]] با کتابهای درسی [[دارالفنون]] رونق گرفت و بر اثر احیاء [[صنعت چاپ]] و اعزام محصلین به خارج گسترش یافت. از آنجا که هدف تأسیس این مؤسسه تربیتی در زمان [[عباس میرزا]] و به پیشنهاد روشنفکران و آزادی‌خواهان، اخذ [[تمدن]] و علوم و معارف مغرب زمین عنوان شده بود، لذا به استخدام معلمین خارجی نیز اقدام گردید. همچنین کتب درسی خارجی در زمینهٔ [[علوم]]، [[ادبیات]]، [[تاریخ]]، [[پزشکی]] و غیره با کمک همین معلمین به [[فارسی]] برگردانده شد. پس از چندی به توصیهٔ [[عباس میرزا]] به ترجمه آثار ادبی نیز پرداختند.