پاک‌سازی قومی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}</ref> به عنوان مثال [[سارگون دوم]] در هنگام نبرد با ارتش مصر، اقدام به تسخیر مجدد مناطق شورشی، تنبیه شورشیان و تبعید شمار زیادی از مردمان شهرهای تسخیر شده به خاک آشور و اسکان مردم مناطق دیگر تحت تسخیر بجای آن‌ها کرد. این اقدام مشخصاً در دو شهر [[سامریه]] و [[حمات]] در تاریخ ثبت شده‌است. نتیجه این نبرد شکست مصر در [[رفح]] واقع در مرز [[مصر]] بود. یکی دیگر از نمونه‌های این تبعیدها توسط آشوریان، تبعید [[فلسطینی‌های باستان]] بود. آزیرو حاکم شهر [[اشدود]] اقدام به شورش و تحریک دیگر مناطق همجوار برای شورش علیه سارگون دوم کرد. [[سارگون دوم|سارگون]] در سال ۷۱۳ پ. م اقدام به عزل آزیرو و جانشین کردن برادرِش؛ آخیمِتو بجای وی کرد. اما در کمتر از یکسال یعنی در سال ۷۱۲ پ. م مردم اشدود، با سقوط آخیمِتو، یامانی را حاکم و دست به شورش علیه آشوریان زدند. سارگون با حملهٔ مجدد و تسخیر دوباره اشدود، شروع به تبعید مردم شهر و جایگزین کردن مردمی از شرق بجای آنان کرد.<ref name="assycambrige" /> به عنوان نمونه‌ای دیگر، [[سناخریب]] پسر سارگون دوم که پس از پدرش به تخت نشست، اقدام به تبعید ۲۰۸ هزار نفر از سامره به بابل نمود. با این حال نزد مورخان، تعداد تبعیدیانی که منابع آشوری ذکر کرده‌اند، خالی از اغراق نیست. اخراج و تبعید از موضوع‌های اصلی آثار هنری آشوریان بود. اما انگیزهٔ انجام چنین تبعیدهایی لزوماً خالص‌سازی قومیتی نبوده استنبوده‌است. مورخان معتقدند انگیزهٔ این اقدامات آشوریان، تنبیه شورشیان، به دست آوردن کارگر و سرباز، اسکان مناطق استراتژیک و گسترش جمعیت و توسعه شهری شهرهای جدید و قدیمی بوده‌است.<ref name="OxfordEthClen" />

کمیسیونی از کارشناسان [[سازمان ملل]] که جهت رسیدگی به وقایع [[بوسنی و هرزگوین]] تشکیل شده بود، در ماه فوریه ۱۹۹۳ اعلام کردند که پاکسازی قومی جرمی علیه قوانین بین‌المللی می‌باشد. اگرچه امروزه مفهوم پاکسازی قومی به‌خوبی فهمیده شده، اما پاکسازی قومی بر خلاف [[نسل‌کشی]] وارد متون حقوقِ بین‌الملل نشده استنشده‌است و به عنوان شکلی از جرایمی که پیشتر تعریف شده مانند [[جنایت علیه بشریت]] و [[جنایات جنگی]] طبقه‌بندی می‌شود که این تلقی در مواردی می‌تواند با مصوبهٔ کنوانسیون نسل‌کشی در تناقض باشد.<ref name="OxfordEthClen" />

}}</ref> [[مایکل مان (جامعه‌شناس)|مایکل مان]] استدلال می‌کند که احتمال اینکه دموکراسی‌های جدید دست به پاکسازی قومی بزنند حتی از رژیم استبدادی پایدار بیشتر است.<ref name="OxfordEthClen" /> مان می‌پذیرد که دموکراسی یک ایده‌آلایدئال است، و می‌نویسد که دموکراسی‌های کمی بوده‌اند که دست به پاکسازی قومی زده‌اند، اما دموکراسی همواره با خودش امکان مبدل شدن به وسیله‌ای برای پاکسازی قومی را همراه داشته‌است.<ref name="Mann3">{{یادکرد