پارادوکس ابیلین: تفاوت میان نسخه‌ها

پارادوکس ابیلین، توسط استاد مدیریتِ [[دانشگاه جورج واشینگتن|دانشگاه جرج واشنگتنواشینگتن]]، [[جری هاروی]] در مقاله‌ای با عنوانِ ''پارادوکس ابیلین و تأملات دیگر در مدیریت''<ref>هاروی، جری (تابستان ۱۹۷۴). "The Abilene Paradox and other Meditations on Management".Organizational Dynamics</ref> معرفی شد. نام این پدیده، از حکایتِ کوتاهی برگرفته شده که هاروی از آن، برای معرفی پارادوکس استفاده کرده‌است:<ref name="wiki" />:

در یک بعدازظهر داغ در [[شهرستان کولمن، تگزاس|کولمن تگزاس]]، خانواده‌ای در آسایش و راحتی، در حیاط خانه‌شان، مشغول [[دومینو]] بازی کردن بودند تا این‌که پدربزرگ پیشنهاد داد که برای یک گردش کوتاه به [[ابیلین، تگزاس|ابیلین]] [۵۳ کیلومتر به سمت شمال] بروند و ناهار را آن‌جا بخورند. مادر گفت: «وای! چه ایدهٔ خوبی!» و پدر با وجود آن‌که از دوری راه و گرمای هوا می‌ترسید اما از آن‌جا که احساس می‌کرد مخالف جمع است تاییدکنان گفت: «من هم موافقم! تنها امیدوارم که مادربزرگ هم مشکلی با این ایده نداشته باشد.» و مادربزرگ فوراً گفت: «البته که مشکلی ندارم، من مدت‌ها است که ابیلین را ندیده‌ام...ندیده‌ام…»

یکی از آن‌ها به دروغ گفت: «گردش خوبی بود. این طوراین‌طور نیست؟» این را مادربزرگ گفته بود که از صمیم قلب، تمایلی به رفتن نداشت اما در عین حال نتوانسته بود در برابر سه انسان مشتاق مقاومت کند. پدر خطاب به مادر گفت: «من که چندان لذتی از گردش نبردم. تنها به خاطر تو بود که حاضر شدم بیایم.» و مادر گفت: «من فقط می‌خواستم که تو ناراحت نشوی. کدام انسان عاقلی در این هوای گرم از خانه بیرون می‌رود؟» در پایان پدربزرگ خاطرنشان کرد که تنها به این خاطر چنین پیشنهادی را داده‌است که احساس می‌کرده بقیه، از ماندن در خانه خسته شده‌اند.