عبدالعظیم حسنی: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
←نیاکان به ترتیب: ابرابزار |
|||
خط ۱۵:
در کتاب ''مهاجران آل ابوطالب'' در ذکر اسامی واردشدگان به شهر ری از فرزندان علی بن حسن بن زید بن حسن بن [[علی بن ابیطالب]] نام وی به شکل «ابوالقاسم عبدالعظیم فرزند عبدالله بن علی بن حسن بن زید بن حسن» آمده است.<ref>مهاجران آل ابوطالب، ترجمه محمدرضا عطایی، صفحه ۲۳۵</ref>
=== نیاکان به ترتیب ===
# ''عبدالله بن علی'': پدر عبدالعظیم، «عبدالله» نام داشت و مادرش، «فاطمه» دختر عقبة بن قیس بود.<ref>منتقلة الطالبیة، ابراهیم بن ناصر بن طباطبا علوی اصفهانی، صفحه ۱۵۷ به نقل از «شناخت نامه حضرت عبدالعظیم حسنی و شهر ری (مجموعه
عبدالله، در زمان حیات جدّش «حسن بن زید» زاده شد و چون پیش از زایشش، پدرش «علی» در زندان درگذشت، جدّش سرپرستی او را به عهده گرفت.<ref>سر السلسلة العلویة فی انساب السادة العلویة، نوشته [[سهل البخاری]]، صفحهٔ ۲۴</ref><ref>عمدة الطالب فی انساب آل ابی طالب، نوشته [[ابن عنبه]] صفحهٔ ۹۴</ref><ref>مجموعه مقالات کنگره حضرت عبدالعظیم علیه السلام، جلد ۳، صفحه ۵۰ (مقاله «بررسی کلی روایات حضرت عبدالعظیم حسنی علیه السلام»، محمدکاظم رحمان ستایش)</ref>
# ''علی بن حسن'': نام
# ''حسن بن زید'':
# ''زید بن حسن بن علی بن ابیطالب'':
▲# ''علی بن حسن'': نام جدّ نخست عبدالعظیم، «علی» و لقب او «سدید»[ر. ک: عمدة الطالب: ص ۹۳ و ۷۰] است. وی همراه پسر عمویش عبدالله محض و گروهی دیگر از سادات حسینی، در دوران خلافت منصور بر ضدّ عبّاسیان قیام کرد. جمعی از آنان و از جمله وی، دستگیر و به بغداد منتقل شدند. او پس از مدّتی در زندان وفات یافت. [سرّ السلسلة العلویة: ص ۲۲، عمدة الطالب: ص ۷۰ و ۹۴]
▲# ''حسن بن زید'':جدّ دوّم عبدالعظیم، «حسن» نام داشت. وی تنها فرزند پسر زید بود که از بزرگان عصر خودش به شمار میرفت و در بین بنی هاشم، به بخشش، کرَم، سخاوت و خدمت به نیازمندان، شهرت داشته است. وی از سوی منصور خلیفه عبّاسی به ولایت مدینه گمارده شد؛ ولی پس از مدّتی، مورد خشم او قرار گرفت و به زندان افتاد[تاریخ اسلام، ذهبی: ج ۱۳، ص ۴۱۴] و در سال ۱۶۸ ق، در هشتاد سالگی از دنیا رفت.[سرّ السلسلة العلویة: ص ۲۱، عمدة الطالب: ص ۷۰]
▲# ''زید بن حسن بن علی بن ابیطالب'': جدّ سوّم عبدالعظیم، زید فرزند بزرگ امام حسن است. ایشان سرپرست اوقاف پیامبر اسلام بوده و به بزرگواری، پرهیزکاری و نیکوکاری توصیف گردیده است. شاعران، او را ستوده و مردم از هر سو به وی روی میآوردهاند.[ر. ک: الإرشاد: ج ۲، ص ۲۱] وی در یکصد سالگی، چشم از جهان فروبست[سرّ السلسلة العلویة: ص ۲۲، هٔ عمدة الطالب ک ص ۶۹، قول ۹۰ و ۹۵ سالگی هم گفته شده است] و در زمینی به نام «حاجز» در نزدیکی مدینه دفن گردید.[سرّ السلسلة العلویة: ص ۲۰]
== جستارهای وابسته ==
|