عبدالعظیم حسنی: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
خط ۱۵:
در کتاب ''مهاجران آل ابوطالب'' در ذکر اسامی واردشدگان به شهر ری از فرزندان علی بن حسن بن زید بن حسن بن [[علی بن ابی‌طالب]] نام وی به شکل «ابوالقاسم عبدالعظیم فرزند عبدالله بن علی بن حسن بن زید بن حسن» آمده است.<ref>مهاجران آل ابوطالب، ترجمه محمدرضا عطایی، صفحه ۲۳۵</ref>
=== نیاکان به ترتیب ===
# ''عبدالله بن علی'': پدر عبدالعظیم، «عبدالله» نام داشت و مادرش، «فاطمه» دختر عقبة بن قیس بود.<ref>منتقلة الطالبیة، ابراهیم بن ناصر بن طباطبا علوی اصفهانی، صفحه ۱۵۷ به نقل از «شناخت نامه حضرت عبدالعظیم حسنی و شهر ری (مجموعه رساله هایرساله‌های خطی و سنگی پیرامون حضرت عبدالعظیم)»</ref><ref>مجموعه مقالات چاپ شده، رضا استادی، صفحه ۷۲، مقاله «آشنایی با حضرت عبدالعظیم علیه السّلام و مصادر شرح حال او»</ref>
 
عبدالله، در زمان حیات جدّش «حسن بن زید» زاده شد و چون پیش از زایشش، پدرش «علی» در زندان درگذشت، جدّش سرپرستی او را به عهده گرفت.<ref>سر السلسلة العلویة فی انساب السادة العلویة، نوشته [[سهل البخاری]]، صفحهٔ ۲۴</ref><ref>عمدة الطالب فی انساب آل ابی طالب، نوشته [[ابن عنبه]] صفحهٔ ۹۴</ref><ref>مجموعه مقالات کنگره حضرت عبدالعظیم علیه السلام، جلد ۳، صفحه ۵۰ (مقاله «بررسی کلی روایات حضرت عبدالعظیم حسنی علیه السلام»، محمدکاظم رحمان ستایش)</ref>
# ''علی بن حسن'': نام جدّجد نخست عبدالعظیم، «علی» و لقب او «سدید»[ر. ک: <ref>عمدة الطالب: صفی انساب آل ابی طالب، نوشته [[ابن عنبه]] صفحهٔ ۹۳ و ۷۰]</ref> است. وی همراه پسر عمویش عبدالله محض و گروهی دیگر از سادات حسینی، در دوران خلافت [[منصور بر(خلیفه)|منصور]] ضدّضد عبّاسیان[[خلافت عباسیان|عباسیان]] قیام کرد. جمعی از آنان و از جمله وی، دستگیر و به [[بغداد]] منتقل شدند. او پس از مدّتیمدتی در زندان وفات یافتدرگذشت. [سرّ<ref>سر السلسلة العلویة: صفی ۲۲،انساب السادة العلویة، نوشته [[سهل البخاری]]، صفحهٔ ۲۲</ref><ref>عمدة الطالب: صفی انساب آل ابی طالب، نوشته [[ابن عنبه]] صفحهٔ ۷۰ و ۹۴]</ref>
 
# ''حسن بن زید'':جدّجد دوّمدوم عبدالعظیم، «حسن» نام داشت. وی تنها فرزند پسر زید بود که از بزرگان عصر خودش به شماربه‌شمار می‌رفت و در بین بنی هاشم، به بخشش، کرَم، سخاوت و خدمت به نیازمندان، شهرت داشته استداشته‌است. وی از سوی [[منصور (خلیفه)|منصور]] خلیفه عبّاسیعباسی به ولایت [[مدینه]] گمارده شد؛ ولی پس از مدّتی،مدتی، مورد خشم او قرار گرفت و به زندان افتاد[<ref>تاریخ اسلام،الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، [[شمس‌الدین ذهبی:|شمس‌الدین جمحمد ذهبی]]، جلد ۱۳، صصفحهٔ ۴۱۴]</ref> و در سال ۱۶۸ ق، در هشتاد سالگی از دنیا رفت.[سرّ<ref>سر السلسلة العلویة: صفی ۲۱،انساب السادة العلویة، نوشته [[سهل البخاری]]، صفحهٔ ۲۱</ref><ref>عمدة الطالب: صفی ۷۰انساب آل ابی طالب، نوشته [[ابن عنبه]] صفحهٔ ۷۰</ref>
[ر. ک: سرّ السلسلة العلویة: ص ۲۴، عمدة الطالب: ص ۹۴، مجموعه مقالات کنگره حضرت عبدالعظیم علیه السّلام: ج ۳، ص ۵۰ (مقاله «بررسی کلّی روایات حضرت عبدالعظیم حسنی علیه السّلام»، محمّد کاظم رحمان ستایش)]
# ''زید بن حسن بن علی بن ابیطالب'': جدّجد سوّمسوم عبدالعظیم، زید فرزند بزرگ امام حسن است. ایشان سرپرست اوقاف پیامبر اسلام بوده و به بزرگواری، پرهیزکاری و نیکوکاری توصیف گردیده استگردیده‌است. شاعران، او را ستوده و مردم از هر سو به وی روی می‌آورده‌اند.[ر. ک.: الإرشاد: ج ۲، ص ۲۱] وی در یکصد سالگی، چشم از جهان فروبست[سرّ السلسلة العلویة: ص ۲۲، هٔ عمدة الطالب ک ص ۶۹، قول ۹۰ و ۹۵ سالگی هم گفته شده استشده‌است] و در زمینی به نام «حاجز» در نزدیکی مدینه دفن گردید.[سرّ السلسلة العلویة: ص ۲۰]
# ''علی بن حسن'': نام جدّ نخست عبدالعظیم، «علی» و لقب او «سدید»[ر. ک: عمدة الطالب: ص ۹۳ و ۷۰] است. وی همراه پسر عمویش عبدالله محض و گروهی دیگر از سادات حسینی، در دوران خلافت منصور بر ضدّ عبّاسیان قیام کرد. جمعی از آنان و از جمله وی، دستگیر و به بغداد منتقل شدند. او پس از مدّتی در زندان وفات یافت. [سرّ السلسلة العلویة: ص ۲۲، عمدة الطالب: ص ۷۰ و ۹۴]
# ''حسن بن زید'':جدّ دوّم عبدالعظیم، «حسن» نام داشت. وی تنها فرزند پسر زید بود که از بزرگان عصر خودش به شمار می‌رفت و در بین بنی هاشم، به بخشش، کرَم، سخاوت و خدمت به نیازمندان، شهرت داشته است. وی از سوی منصور خلیفه عبّاسی به ولایت مدینه گمارده شد؛ ولی پس از مدّتی، مورد خشم او قرار گرفت و به زندان افتاد[تاریخ اسلام، ذهبی: ج ۱۳، ص ۴۱۴] و در سال ۱۶۸ ق، در هشتاد سالگی از دنیا رفت.[سرّ السلسلة العلویة: ص ۲۱، عمدة الطالب: ص ۷۰]
# ''زید بن حسن بن علی بن ابیطالب'': جدّ سوّم عبدالعظیم، زید فرزند بزرگ امام حسن است. ایشان سرپرست اوقاف پیامبر اسلام بوده و به بزرگواری، پرهیزکاری و نیکوکاری توصیف گردیده است. شاعران، او را ستوده و مردم از هر سو به وی روی می‌آورده‌اند.[ر. ک: الإرشاد: ج ۲، ص ۲۱] وی در یکصد سالگی، چشم از جهان فروبست[سرّ السلسلة العلویة: ص ۲۲، هٔ عمدة الطالب ک ص ۶۹، قول ۹۰ و ۹۵ سالگی هم گفته شده است] و در زمینی به نام «حاجز» در نزدیکی مدینه دفن گردید.[سرّ السلسلة العلویة: ص ۲۰]
 
== جستارهای وابسته ==