کنستانتین تسیولکوفسکی: تفاوت میان نسخه‌ها

تسیولکوفسکی از اواسط دهه ۱۸۸۰ شروع به تحقیق در زمینهزمینهٔ آیروستاتیک (هواایستایی) کرد. او یک [[کشتی هوایی]] تمام‌فلزی با بدنهٔ چین‌دار طراحی کرد که حجم آن قابل تغییر بود و از موتور برای هدایت آن استفاده می‌شد. وی در ۱۸۹۲ این طرح را در مقالهٔ «بالن فلزی هدایت‌پذیر» بسط داد.

سپس توجه او به هواپیما معطوف شد. در مقالهٔ «دربارهٔ پرواز با بال» که در ۱۸۹۰ منتشر شد، اندازهٔ نیروهای وارد بر یک صفحهٔ متحرک را بررسی کرد. او در این مقاله برای اولین بار کوشید اثر طول صفحهٔ متحرک بر نیروهای [[آیرودینامیک|آیرودینامیکی]] را به‌طور کمی ارزیابی کند. بخشی از این پژوهش در ۱۸۹۱ با عنوان «فشار سیّال بر صفحه‌ای که به طور یکنواخت در آن حرکت می‌کند» به چاپ رسید. این اولین اثر چاپ شده تسیولکوفسکی بود. سه سال بعد، مقالهٔ «هواپیما یا ماشین پرواز پرنده‌مانند» را در نشریه‌ای به نام «علم و زندگی» منتشر کرد. در این اثر طرحی برای هواپیمایی با بدنهٔ فلزی، مانند هواپیماهای امروزی پیشنهاد کرد. این هواپیما بدنه‌ای [[دوک (نخ‌ریسی)|دوکی‌شکل]]، چرخ‌هایی در زیر بدنه و [[موتور درون‌سوز]] داشت. وی همچنین ایدهٔ استفاده از [[ژیروسکوپ]] را برای هدایت خودکار هواپیما مطرح کرد. او در حین کار بر روی این طرح‌ها، متوجه شد که برای به دست آوردن داده‌های دقیق، نیاز به انجام آزمایش‌هایی درون [[تونل باد]] دارد. از این رو در ۱۸۹۷ اولین تونل باد تاریخ هوانوردی روسیه را ساخت و در آن به آزمایش پرداخت.

پس از آن توجه تسیولکوفسکی به دانش فضانوردی رویجلب آوردشد و شروع به تحقیق در این زمینه کرد.

تسیولکوفسکی در ۱۸۹۵ در مقاله "گمانه هاییگمانه‌هایی در باب زمین، آسمان و [[۴ وستا|وستا]]" ایدهٔ [[آسانسور فضایی]] را مطرح کرد. طرح او متکی بر کابلی بود که از یک فضاپیما تا سطح زمین کشیده شده بود و به وسیلهٔ آن می شدمی‌شد بدون استفاده از موشک به مدار زمین رفت.<ref>{{یادکرد وب |عنوان=Space Elevator Gets Lift|نشانی=http://web.archive.org/web/20050608080057/http://www.g4tv.com/techtvvault/features/35657/Space_Elevator_Gets_Lift.html|بازبینی= ۵ نوامبر ۲۰۱۷}}</ref>

او در ۱۸۹۶ بررسی امکان سفر میان‌سیاره‌ای به وسیلهٔ موشک را شروع کرد و فرمول معروف خود موسوم به «معادلهٔ تسیولکوفسکی» را برای حرکت موشک به دست آورد. سپس در ۱۹۰۳ در مقاله «بررسی فضای جو با استفاده از دستگاه‌های واکنشی» به نظریه‌پردازی دربارهٔ حرکت موشک پرداخت و فرمول‌های اساسی پرواز را به دست آورد و امکان سفر به خارج از جو به وسیلهٔ موشک را ثابت کرد. یک از مهمترین ابداعات او در این مقاله پیشنهاد استفاده از سوخت مایع برای موشک هاموشک‌ها بود. وی نشان داد که سوخت هایسوخت‌های مایع از سوخت هایسوخت‌های جامدی مثل [[باروت]] کارامدتر هستند و طبق محاسبات او [[اکسیژن]] مایع و [[هیدروژن]] مایع بهترین ترکیب برای سوخت موشک بود. وی این نتایج را تنها با محاسبات نظری و بدون هیچ آزمایشی به دست آورد.

او از ۱۹۰۳ تا ۱۹۱۷ طرح‌های متعددی برای ساختن سفینهٔ فضایی ابداع کرد. بخشی از این طرح ها در قالب ادبیات داستانی ارائه شدند. او در یک داستان [[علمی–تخیلی]] با عنوان «خارج از کره زمین»، به تشریح یک ایستگاه فضایی پرداخت که به دور خود می چرخدمی‌چرخد و برای ساکنانش جاذبهٔ مصنوعی ایجاد می کندمی‌کند.