واپاشی هسته‌ای: تفاوت میان نسخه‌ها

{{فیزیک هسته‌ای}}

'''واپاشی هسته‌ای''' (فروپاشی هسته‌ای) به مجموعه فرایندهای مختلفی گفته می‌شود که در [[هسته اتم|هستهٔ]] اتم‌های ناپایدار [[پرتوزا]] رخ می‌دهد و منجر به تولید [[ذرات زیراتمی]] می‌شود. به این ذرات زیراتمی که از واپاشی تدریجی اتم‌های ناپایدار حاصل می‌شوند، پرتوهای [[رادیواکتیو]] می‌گویند. در اثر واپاشی هسته‌ای پس از یک زمان تصادفی، هسته‌های بزرگ به هسته‌های کوچک‌تر و معمولاً پایدارتر تجزیه می‌شوند و ماده اولیه به تدریج از بین می‌رود. البته [[جِرم (فیزیک)|جرم]] مواد جدید تنها به میزان اندکی کمتر از ماده اولیه خواهد بود و انرژی آزاد می‌شود. این فرایند یک [[پیشامد]] است، یعنی نمی‌توان زمان دقیق واپاشی یک اتم مشخص را پیش‌بینی کرد، البته [[نیمه‌عمر]] آن قابل تعیین است.

== پایداری و ناپایداری ایزوتوپ‌ها ==

 

[[پرونده:Isotopes and half-life 1.PNG|بندانگشتی|240px]]

اگر همین آلومینیوم را در شیشه‌ای قرار دهیم و چند میلیون سال دیگر به سراغ آن بیاییم این آلومینیوم هیچ تغییری نخواهد داشت. یعنی آلومینیوم عنصری پایدار است. تا حدود یک قرن پیش تصور بر این بود که تمام عناصر پایدار هستند.

 

 

# هیدروژن معمولی (<math>H_1</math>) در هسته اتم خود یک پروتون دارد وبدون هیچ نوترونی. البته واضح است چون نیازی نیست تا خاصیت چسبانندگی خود را نشان دهد چرا که پروتون دیگری وجود ندارد.

# هیدروژن دوتریم(D)که یک پروتون ویک نوترون دارد و در طبیعت بسیار نادر است. اگرچه عمل آن بسیار شبیه هیدروژن نوع اول است برای مثال می‌توان از آن آب ساخت اما میزان بالای آن سمی است. هر دو ایزوتوپ یاد شده پایدار هستند اما ایزوتوپ دیگری از هیدروژن وجود دارد که ناپایدار است!

 

می‌توان گفت که هر چه هسته اتم سنگین‌تر شود تعداد ایزوتوپ‌ها بیشتر می‌شود و هر چه تعداد ایزوتوپ‌ها بیشتر شود امکان بوجود آمدن هسته‌های ناپایدار نیز بیشتر خواهد شد و در نتیجه احتمال وجود نوع رادیواکتیو نیز بیشتر می‌شود.

== منابع ==

{{پانویس}}

 

== پیوند به بیرون ==

[[رده:انرژی هسته‌ای]]

[[رده:فیزیک پزشکی]]

[[رده:فرایند پواسون]]

[[رده:فیزیک هسته‌ای]]

[[رده:نمایی‌ها]]