پلیمرهای رسانا: تفاوت میان نسخه‌ها

در سال 1979 برای اولین بار، دیاز و همکارانش پلی پروپیل را به عنوان پلیمری با خاصیت رسانایی معرفی کرد. این یافته ها در سال 2000جایزه نوبل شیمی را برای شیراکاوا، مک دیارمید، هیگر به دنبال داشت. از جمله متداول ترین پلیمرهای رسانا می توان به پلی تیوفن، پلی آنیلین، پلی پروپیل، پلی پارافنیلن اشاره کرد. خصوصیت الکتریکی، الکتروشمیایی، نوری پلیمرهای رسانا، آنها را به عنوان مادهای برای کاربرد در پوشش های ضد الکتریسیته ساکن، پوشش های ضد خوردگی، پوشش های برای جذب امواج ماکروویو، بیوحسگرها تبدیل کرده است. خواص رسانایی پلیمرها به میزان دلخواه قابل تنظیم است به طوری که می تواند در حد رساناها یا نیمه رساناها باشد. این پلیمرها از نظر ساختاری در زنجیره ی اصلی خود دارای باند دوگانه به صورت یک در میان است به طوریکه طی فرایند دوپاند شدن خواص رسانایی آنها افزایش می یابد.

اصطلاح دوپه کردن از لغت نامه اجسام نیمه رسانا گرفته شده است زیرا مواد پذیرنده و دهنده الکترون می توانند موجب افزایش رسانایی پلیمرهایی با سیستم مزدوج شوند.اصطلاح دوپه کردن مترادف اکسایش یا کاهش است. شکل فضایی و نیروهای بین زنجیره های ضعیف، نفوذ یون دوپه کننده را به میان زنجیره های پلیمر ممکن می سازد. تنها دوپه کننده هایی مورد استفاده قرار می گیرند که همراه با ایجاد پایداری شیمیایی توانایی رسانندگی الکتریکی را نیز بالا برند. این ویژگی تعداد دوپه کننده های مفید را به انواع I2 و FeCl3 برای الکترون پذیرنده ها و Li، Na وk برای الکترون دهنده ها محدود می سازد