ایران پیش از تاریخ: تفاوت میان نسخه‌ها

سکونتگاه های انسان اولیه در [[پارینه‌سنگی میانی]]، اغلب در غارهای ناحیه [[زاگرس]] شامل [[غار کوبه]]، [[غار خار]] و پناهگاه سنگی [[وارواسی]] کشف شده است. این مکان هامکان‌ها نزدیک منابع ساخت ابزار سنگی [[موستری]] می باشد و نوع ابزارها نشانه غلبه روش زندگی شکارگری است. در دوره [[پارینه‌سنگی پسین]]، سکونتگاه های ناحیه زاگرس در فضای باز واقع شده است و ابعاد مختلف آنها نشان دهنده یک نظام سلسله مراتبی است، به طوری که گویا سکونتگاه های بزرگتر گنجایش پنجاه نفر را دارد. سکونتگاه هایی نیز برای دسته های کوچک شکارچیان تعبیه شده که تا دو تا پنج نفر گنجایش دارد و مناسب اقامت کوتاه مدت است. این سکونت گاه هاگاه‌ها به دو فرهنگ [[برادوستی]](Baradostian) و [[زارزی]](Zarzian) تعلق دارد. در قیاس با فرهنگ موستری دوره میانی، فرهنگ برادوستی (40000 تا 20000 سال پیش) توان ساخت انواع بیشتری از ابزارها را داشته و تکنیک های پیشرفته تری برای ابزارسازی به کار گرفته است. ساخت ابزارهای تیغه ای نشانه بهره گیری بیشتر از گیاهان است. فرهنگ زارزی که از 20000 تا 12000 قبل رواج داشته است، احتمالا از فرهنگ برادوستی برآمده باشد، یا با فاصله زمانی از آن شکل گرفته باشد. در این دوره ابزارهای کوچکتری نظیر [[:en:Microlith|میکرولیت]] و [[:en:Microburin|میکروبرین]] ساخته شده است. در اواخر این دوره از سنگ برای آسیا کردن دانه گیاهان وحشی استفاده می شود. <ref>{{پک|Daryaee|2012|ف=The Oxford Handbook of Iranian History|زبان=en|ص=14-15}}</ref>

در پایان دوره زارزی انقطاعی در نشانه های باستان شناختی پدید می آید، که احتمال دارد ناشی از آب و هوای نامناسب موسوم به [[یانگر درایاس]] در فاصله 13000 تا 11000 سال پیش باشد. در این دوره که سردتر یا خشک تر بوده است، ناحیه زاگرس، با ارتفاع بین 600 تا 1500 متر، تقریبا فاقد پوشش درختی بوده است. در نتیجه، انسان هاانسان‌ها به مجبور شدند برای یافتن غذل به ارتفاعات پایین تر بیایند و با اجداد وحشی [[بزسانان]] مواجه شدند.<ref>{{پک|Daryaee|2012|ف=The Oxford Handbook of Iranian History|زبان=en|ص=15}}</ref>