مواد منفجره: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
جز ←منابع |
جز ←جایگزینی با [[وپ:اشتباه|اشتباهیاب]]: امولیسیون⟸امولسیون |
||
خط ۱۰:
== تاریخچه ==
شکستن سنگ با استفاده از مواد منفجره از ابتدای قرن ۱۷ و همزمان با ساخت [[باروت]]، شروع شد. [[تی.جی پلانز]] در سال [[۱۸۱۳ (میلادی)|۱۸۱۳]] [[نیترو سلولز]] را ساخت. در سال [[۱۸۶۷ (میلادی)|۱۸۶۷]] [[آلفرد نوبل]] برای سادگی حمل [[نیترو گلیسیرین]] آن را جذب [[دیاتومیت]] کرد و جسمی پلاستیکی شامل ۷۵ درصد نیترو گلیسیرین بدست آمد. این ماده میتواند تا سه برابر وزن خود، نیترو گلیسیرین جذب کند و محصول آن «Guhar Dynamite» نامیده شد.
[[دینامیت]] برگرفته از کلمه یونانی «dynamits» به معنی [[نیرو]] است در سال [[۱۸۷۵ (میلادی)|۱۸۷۵]] آلفرد نوبل نوعی دینامیت از [[ژلاتین]] انفجاری ساخت که مخلوط ژلاتینی شکل از ۹۲ درصد نیترو گلیسیرین و ۸ درصد نیترو سلولز بود که هنوز هم از مواد منفجره قوی صنعتی است. به دنبال آن در سال [[۱۸۷۹ (میلادی)|۱۸۷۹]] از مخلوط کردن [[نیترات سدیم]] و دیگر مواد به ژلاتین انفجاری مواد منفجره ضعیفتر به دست آمد. انواع زیادی از مواد منفجره بر این اساس ساخته شدهاند. مواد منفجره [[اکسیژن]] [[مایع]] در [[۱۸۹۵ (میلادی)|۱۸۹۵]] ساخته شد و [[نیترات آمونیوم]] بعنوان ماده منفجره در سال [[۱۸۷۶ (میلادی)|۱۸۷۶]] تولید شد؛ اما کاربرد مخلوط آن با سوخت مایع بعنوان ماده منفجره صنعتی از سال [[۱۹۵۵ (میلادی)|۱۹۵۵]] میلادی متداول شد. در سال [[۱۹۲۰ (میلادی)|۱۹۲۰]] از اختلاط [[دی نیترو گلیکول]] به دینامیتها از [[انجماد]] آنان جلوگیری شد. در دهههای [[۱۹۵۰ (میلادی)|۱۹۵۰]] و [[۱۹۶۰ (میلادی)|۱۹۶۰]] مواد منفجره ژلهای و در دهههای [[۱۹۶۰ (میلادی)|۱۹۶۰]] و [[۱۹۷۰ (میلادی)|۱۹۷۰]] مواد منفجره
== ویژگیهای مواد منفجره ==
|