نقطه اشتعال: تفاوت میان نسخه‌ها

'''نقطهٔ اشتعال''' {{انگلیسی|Flash point}} پایین ترینپایین‌ترین درجهٔ دمایی است که در آن از ماده، بخاری قابل احتراق ساطع می‌شود. اندازه گیریاندازه‌گیری نقطهٔ اشتعال نیازمند یک منبع احتراق می‌باشد. با خارج کردن منبع احتراق از محل، بخار یادشده آتش نخواهد گرفت.نقطه ی احتراق نیز پایین ترینپایین‌ترین دمایی است که در ان از ماده بخاری قابل احتراق ساطع میشودمی‌شود و حداقل برای پنج ثانیه میسوزد.

هر مایعی دارای فشار بخار می‌باشد که تابع دمای آن مایع است. هرچه دما افزایش یابد فشار بخار نیز افزایش می‌یابد. هرچه میزان فشار بخار افزایش یابد تراکم بخار مایع قابل اشتعال در وا افزایش می‌یابد. از این رو دما تعیین کنندهٔتعیین‌کنندهٔ میزان تراکم بخار مایع قابل اشتعال در هوا می‌باشد.

تراکم معینی از بخار موجود در هوا جهت پایداری احتراق الزامی می‌باشد و این تراکم برای هر مایع قابل اشتعالی متفاوت است. نقطهٔ اشتعال یک مایع قابل اشتعال پایین ترینپایین‌ترین درجه‌ای است که در آن بخار قابل اشتعال به حد کافی برای احتراق، بوسیلهٔ منبع احتراق، موجود است.

== اندازه گیریاندازه‌گیری ==

اندازه گیریاندازه‌گیری نقطهٔ اشتعال به دو صورت اصلی انجام می‌شود: اوپن کاپ و کلوزد کاپ

در تجهیزات اوپن کاپ نمونه را درون ظرف سربازی ریخته حرارت می‌دهند و هر چند درجه یکبار، شعله‌ای را از روی سطح آن عبور می‌دهند. نقطهٔ اشتعال اندازه گرفته شده در حقیقت با تغییرارتفاع شعله از سطح مایع متفاوت خواهد شد و در ارتفاع مناسب اغلب همزمانهم‌زمان با نقطه اشتعال رخ می‌دهد. معروفترین نمونهٔ این آزمایش‌های، اوپن کاپ کلیولند (COC) است.

دو نوع تستر«کلوزد کاپ» داریم: نا موازن همانند پنسکی – مارتنز که دمای بخار روی سطح مایع با دمای خود مایع در تراز نمی‌باشند و موازن همانند اسمال اسکیل (که به ستافلش نیز معروف است)که بخار هم دمای با مایع تصور می‌شود. در هر دوی این روش‌ها منبع احتراق را در فضای دربسته‌ای که مایع را در آن ریخته‌اند مهیا می‌کنند. در حالت عادی تسترهای کلوزد کاپ مقادیر پایین تری را نسبت به نوع اوپن کاپ نشان می‌دهند. (نوعاً بین ۵ تا ۱۰ درجهٔ سانتی گراد) و تخمین دقیق تری از دمایی که فشار بخار به پایین ترینپایین‌ترین حد اشتعال پذیری (LFL) خود می‌رسد ارایهارائه می‌کند.

نقطهٔ اشتعال، بیشتر یک مقیاس تجربی و عملی است تا اینکه یک پارامتر فیزیکی اساسی باشد. مقدار اندازه گیریاندازه‌گیری شده بسته به نوع دستگاه و گوناگونی پروتکل‌ها شامل کاهش و افزایش دما (در تسترهای خودکار)، زمان تخصیص داده شده برای هم دما شدن بخار و مایع، حجم نمونه و حتی هم زدن آن، نتیجه‌های متفاوتی خواهد داشت. «ATEX directive» سه آستانهٔ خطر که در آنهاآن‌ها بخار احتراق می‌یابد را به طوربه‌طور کلی توصیف می‌نماید.

نقطهٔ اشتعال سوخت دیزلی بین ۵۲ تا ۹۶ درجه سانتی گراد متغیر است. دیزل برای استفاده در موتورهای با تراکم بالا (های کمپرسیون) طراحی شده‌است. در این موتورها، هوا تا زمانی که بالای دمای خوداحتراقی دیزل برسد کمپرس می‌شود؛ سپس سوخت همانند یک افشانه فشار قوی، همزمانهم‌زمان با نگهداشتن مخلوط هوا و سوخت در محدودهٔ اشتعال پذیری آنها، به درون موتور تزریق می‌شود. هیچ منبع احتراقی وجود ندارد. بنابذاین سوخت دیزلی طوری طراحی شده که نقطهٔ اشتعال بالا و دمای خوداحتراقی پایینی داشته باشد.

نقطهٔ اشتعال مواد براساس روشهایروش‌های استاندارد آزمایش اندازه گیریاندازه‌گیری می‌شوند. این روش‌های آزمایش، نوع دستگاه مورد نیاز برای اندازه گیری،اندازه‌گیری، پارامترهای کلیدی، روش کار اوپراتور یا دستگاه خودکار، و میزان دقت روش تست را تعیین می‌کنند. روش‌های استاندارد آزمایش توسط کمیته‌های ملی و بین‌المللی بسیاری نوشته و کنترل می‌شوند که مهمترین آنهاآن‌ها CEN / ISO Joint Working Group on Flash Point (JWG-FP), ASTM D02٫8B Flammability Section و the Energy Institute's TMS SC-B-4 Flammability Panel می‌باشند.