فراشناخت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''فراشناخت''' {{به انگلیسی|Metacognition}} در [[روان‌شناسی]] واژه‌ای است که به صورت «شناخت شناسی» یا « دانستنِ دانستن» و یا «شناخت درباره شناخت» تعریف شده است. تاملی که انسان بر روی فرایندهای ذهنی خود می‌کند، و اندیشیدن درباره تفکر را فراشناخت می‌نامند. این مفهوم از مفاهیم [[نظریه ذهن]] به شمار می‌آید، که به صورت عمومی دارای دو مولفه است: یکی دانش درباره شناخت، و دیگری قاعده بخشیدن به شناخت. کودک انسان تا پیش از دبستان هنوز مجهز به فراشناخت نیست و توانایی درکِ نظر و افکار و احساسات دیگران را ندارد، از چهار سالگی به بعد است که می‌فهمد که افکار و باورهای دیگران بر رفتارش تاثیر می‌گذارد و این‌که حتی ممکن است آن‌ها از واقعیت به دور نیز باشد. بیماران مبتلا به اوتیسم فاقد نظریه ذهن می‌باشند، آدم‌ها را به مانند هر نوع شی دیگری می‌بینند، در نتیجه به دنیای درون خود پناه می‌برند.<ref>{{یادکرد کتاب | عنوان=زمینه روانشناسی اتکینسون و هیلگارد | تاریخ=۱۳۹۲| تاریخ بازبینی=۱۰ آوریل ۲۰۱۴ | ترجمه=محسن ارجمند، حسن رفیعی}}</ref> فراشناخت را می توان به سه حیطه دانش فراشناختی{{به انگلیسی|Metacognitive knowledge}}، تجربه های فراشناختی{{به انگلیسی|Metacognitive experiences}} و راهبردهای فراشناختی{{به انگلیسی|Metacognitive strategies}} تقسیم کرد. دانش فراشناختی به باورها و نظریه هایی اطلاق می شود که افراد درباره تفکر خود دارند. تجربه های فراشناختی شامل ارزیابی ها و احساس هایی است که افراد در موقعیت های مختلف درباره ی وضعیت روانی خود دارند و راهبردهای فراشناختی پاسخهایی هستند که برای کنترل و تغییر تفکر به کار گرفته می شوند و به [[خودتنظیمی هیجانی]] و شناختی کمک می کنند<ref>{{یادکرد کتاب |نام خانوادگی=ولز |نام=آدریان |کتاب=راهنمای عملی درمان فراشناختی اضطراب و افسردگی. ترجمه شهرام محمدخانی | ناشر=ورای دانش |سال=1390}}</ref>