احیاء علوم‌الدین: تفاوت میان نسخه‌ها

"به تحقیق می دانم و سوگند بر زبان می رانم که اصرار تو بر انکار حقیقت دین موجبی نیست، مگر آن بیماری که بسیاری از مردمان این روزگار را دامن گیر شده و جمهور خلق بدان مفتون گشته اندگشته‌اند. سپردن راه آخرت با نشیب و فرازش در غایت دشواری است، زیرا راهبران جهان آخرت عالمانی توانند بود که وارثان پیامبران باشند، عالمانی که اکنون روزگار از وجودشان خالی گشته و جایشان عالمانی جای گرفته اند که معروف را منکر و منکر را معروف می شمارند. بدین سبب علم دین مندرس شده و آثار یقین ناپیدا گشته است."<ref>غزالی، محمد بن محمد، ''احیاء علوم الدین''، ترجمه موید الدین محمد خوارزمی، به کوشش [[حسین خدیو جم]]، انتشارات علمی و فرهنگی، ۱۳۵۱ قسمت مقدمه</ref>

* در طول تاریخ اسلام کمتر کتابی به اندازه ''احیاء'' امام محمد غزالی مورد قبول و در عین حال انکار مسلمانان قرار گرفته است،گرفته‌است، زیرا این کتاب در زمان حیات مولفش در شرق و غرب جهان اسلام از خراسان تا [[اندلس]] منتشر شده وازو از سوی موافقان و مخالفان مورد ستایش و نکوهش بسیار قرار گرفته استگرفته‌است. اهمیت کتاب ''احیاء'' به حدی است که حتی گفته می شودمی‌شود الهام بخش [[مولانا]] جلال الدین در سرودن ''[[مثنوی معنوی]]'' بوده استبوده‌است.

بزرگ ترینبزرگ‌ترین شرحی که بر ''احیاء'' نوشته شده اثر زبیدی است که بیش از سه بار در کشورهای عربی زبان چاپ شده استشده‌است. همچنین کتاب هشت جلدی معروف ''[[احیاء الاحیاء]]'' یا ''[[تهذیب الاحیاء]]'' (با نام کامل ''المحجه البیضاء فی احیاء الاحیاء'') به همت فقیه شیعه اثناعشری، [[ملامحسن فیض کاشانی]] در قرن یازدهم هجری قمری نوشته شده استشده‌است. ملا محسن [[فیض کاشانی]] که [[محدث]]، [[عارف]] و [[فیلسوف]] شیعی است در نیمه دوم [[سده یازدهم هجری]] ''احیاء علوم‌الدین'' را بازنویسی کرده و در تفسیر خود [[احادیث شیعه]] را برای مطالب مرتبط با بحث می آوردمی‌آورد. کتاب وی بارها در [[ایران]] و [[عراق]] و [[لبنان]] به طبع رسیده استرسیده‌است.<ref>{{یادکرد کتاب | نام خانوادگی = [[شیخ آقابزرگ تهرانی]]| نام = | پیوند نویسنده = | عنوان = [[الذریعه]]| ترجمه = | جلد =حرف الف و ت | سال = | ناشر = |مکان = | شابک = | صفحه = | پیوند = | تاریخ بازبینی = }}</ref>

کتاب ''[[کیمیای سعادت]]'' خلاصه ایخلاصه‌ای از ''احیاء'' است که غزالی آن را در اواخر قرن پنجم هجری قمری نوشته است.

ترجمه فارسی کتاب ''احیاء'' که کهن‌ترین ترجمه این کتاب است، به نام ''کتاب احیای علوم دین''، و توسط [[موید الدین محمد خوارزمی]] در حدود ۱۵۰ سال پس از تاَلیف یعنی در سال ۶۲۰ هجری قمری در دهلی انجام شده استشده‌است. بنا به گفته خودش او سال هاسال‌ها کتاب ''احیاء'' را به شاگردانش در [[لاهور]] و دهلی درس می داده است.