پخش ویدئوی دیجیتالی–زمینی: تفاوت میان نسخه‌ها

پخش ویدیوی دیجیتالی-زمینی یک استاندارد اروپایی برای پخش تلویزیون دیجیتال می‌باشد. این سیستم برای اولین بار در سال ۱۹۹۷ در بریتانیا مورد بهره‌برداری قرار گرفت. در این سیستم ابتدا صوت و تصویر دیجیتایز شده وسپسو موردسپس فشردهمورد سازیفشرده‌سازی قرار می‌گیرند تا از حجم داده‌ها کاسته شود. سپس اطلاعات حاصله از صدا و تصویر به صورت بسته‌هایی در لابلای یکدیگر قرار گرفته و جریان داده ارسالی را تشکیل می‌دهند. برای حفاظت از این جریان داده در مقابل خطاهای احتمالی در کانال انتقال مقداری اطلاعات تصحیح خطا بدان افزوده شده و بروش مدولاسیون چند حاملی COFDM ارسال می‌شوند.

این سیستم که توسط مؤسسه ETSI استاندارد شده استشده‌است امروزه در بسیاری از کشورها از جمله ایران به عنوان سیستم پخش تلویزیونی انتخاب شده استشده‌است.

از مزایای بسیار استاندارد DVB-T نسبت به سیستم پخش تلویزیونی زمینی آنالوگ می‌توان به قابلیت دریافت تصاویر تلویزیونی در هنگام تحرک گیرنده (مجهز به Doppler Corrector) اشاره نمود. همچنین در تلویزیون آنالوگ برای پخش یک برنامه تلویزیونی SD نیاز به پهنای باند فرکانسی معادل 8MHz می‌باشد. جالب توجه است که در صورت استفاده از کدینگ H.264 برای فشرده سازیفشرده‌سازی تصاویر می‌توان تا ۸ برنامه تلویزیونی SD را در همان پهنای باند 8MHz ارسال نمود؛ لذا می‌توان تعداد حداکثر برنامه‌های تلویزیونی قابل ارسال در باندهای UHF و VHF را به میزان قابل توجهی افزایش داد.

به منظور دریافت تصاویر ارسال شده به روش دیجیتال توسط تلویزیون‌های آنالوگ مرسوم از دستگاهی بنامبه نام جعبه تطبیق(Set Top Box)استفاده می‌شود.