سامانه کنترل: تفاوت میان نسخه‌ها

روش اصلی طراحی هر [[سامانه کنترل]] عملی الزاماً مبتنی بر روشهای آزمون و خطاست. ترکیب هر سیستم [[کنترل خطی]] از لحاظ نظری ممکن است. و [[مهندسی کنترل]] قادر است به روشی منظم اجزای لازم برای انجام منظوری مشخص را تعیین کند. اما در عمل ممکن است محدودیتهای مختلفی بر سر راه سیستم قرار بگیرد. یا سیستم غیر خطی بشود. در چنین مواردی، هیچ روش ترکیبی وجود ندارد. حتی ممکن است که مشخصه‌های اجزا دقیقاً معلوم نباشند. بنابراین همواره ضرورت دارد که از روشهای [[آزمون و خطا]] استفاده شود.

چون در غالب [[سامانه‌های کنترل،کنترل]]، زمان به عنوان متغیر مستقلی به کار می‌رود، معمولاً این کمیت برای یافتن پاسخهای حالت و خروجی نسبت به زمان، یا به صورت خلاصه، پاسخ زمانی، مورد توجه است. در مسایل تحلیل، به یک سیستم یک سیگنال ورودی مبنا اعمال می‌شود و عملکرد سیستم با مطالعه پاسخ سیستم در حوزه زمان ارزیابی می‌شود.

منظور از طراحی سیستمهای کنترل در حوزه زمان استفاده از خواص و مشخصه‌های حوزه زمانی سیستمی است که قرار است طراحی شود. مشخصه‌های حوزه زمانی یک [[سیستم کنترل]] خطی با پاسخهای گذرا و حالت مانای سیستم وقتی برخی سیگنالهای آزمون اعمال می‌شوند، عرضه می‌شوند. بسته به اهداف طراحی، این سیگنالهای آزمون معمولاً به صورت یک [[تابع پله‌ای]] یا یک تابع شیبی یا تابع‌های حوزه زمانی دیگر است. وقتی ورودی یک تابع پله‌ای است غالباً درصد فراجهش، زمان خیز و زمان استقرار برای سنجش عملکرد سیستم به کار می‌روند. برای مشخص کردن پایداری نسبی سیستم به لحاظ کمی [[نسبت میرایی]] و فرکانس نامیرای طبیعی را می‌توان به کار برد. این کمیتها را تنها در مورد سیستم مرتبه دوم نمونه می‌توان دقیقاً تعریف کرد. در سیستمهای مرتبه بالاتر این کمیتها تنها وقتی معنی دارند که جفت قطبهای نظیر [[تابع تبدیل]] [[حلقه بسته]] بر پاسخ [[دینامیک سیستم]] مسلط باشند. بنابراین برای طراحی در حوزه زمان، معیارهای طراحی غالباً شامل ماکسیمم فراجهش به عنوان یک پارامتر طراحی می‌شوند.