امپراتوری گورکانی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
FreshmanBot (بحث | مشارکت‌ها) جز اصلاح فاصله مجازی + اصلاح نویسه با استفاده از AWB |
||
خط ۳۳:
'''گورکانیان'''، '''بابریان''' یا '''مغولان هند''' و به سبب انتسابشان به [[تیمور]] از ایشان به عنوان '''تیموریان هند''' نیز یاد شده‌است.<ref>[http://www.encyclopaediaislamica.com/madkhal2.php?sid=52 دانشنامه جهان اسلام]</ref> امپراتوری بزرگی بود که به‌دست نوادگان امیر تیمور در [[هندوستان]] ایجاد شد. این سلسله از ۱۵۲۶ تا ۱۸۵۷ میلادی در بخش بزرگی از [[شبه قاره هند]] شامل کشورهای امروزی [[هند]]، [[پاکستان]]، [[بنگلادش]] و بخش‌هایی از [[افغانستان]] امروزی فرمانروایی کرد.
نواده‌های تیمور همچون [[شاهرخ]] و همسرش [[گوهرشادبیگم|گوهرشاد]] در ایران کارهای بسیار ارزشمندی را در راستای فرهنگ ایرانی از خود به جای گذاشتند و دیگر نوادگان او چون [[بابر]] و فرزندانش سهم مهمی در گسترش فرهنگ ایرانی در سراسر شبه قاره هند برعهده گرفتند. حکمرانان این سلسله به تدریج تمامی شبه قاره را تحت فرمان گرفتند اما پس از مدتی بخش‌هایی از جنوب هند از اختیار آنان خارج شد. این سلسله در نیمه سده ۱۷ میلادی و در زمان [[شاه جهان]] بزرگ‌ترین و ثروتمندترین امپراتوری جهان بود. این سلسله آخرین [[دوران طلایی اسلام| دوران طلایی امپراتوری‌های اسلامی]] به‌شمار می‌رود. در سال ۱۷۳۹ میلادی با حمله [[نادرشاه افشار]] به هندوستان مقدمات انقراض این امپراتوری فراهم شد و در سال ۱۸۵۷ پس از سال‌ها نبرد سرانجام [[کمپانی هند شرقی]] توانست این امپراتوری را منقرض کرده و سرزمین‌های
زبان رسمی در دربار گورکانیان هند، [[فارسی دری|فارسی]] بود و [[فرهنگ ایرانی]] نفوذ قابل توجهی در این دربار داشت و همین باعث گسترش زبان فارسی و فرهنگ ایرانی در شبه قاره هند شد.<ref name="EngWikipedia">[[:w:en:Mughal_Empire#Urdu_language|مقاله انگلیسی ویکی‌پدیا در مورد گورکانیان]].</ref>
خط ۱۴۸:
== زبان فارسی ==
در زمان گورکانیان هند [[زبان فارسی]] در این کشور گسترش پیدا کرد. اگر چه پیش از به قدرت رسیدن این خاندان در هند، دین اسلام توسط عرفای فارسی‌زبان در [[شبه قاره هند]] نفوذ کرده بود، اما تأثیر ظهور این خاندان در هندوستان، گسترش و رونق زبان فارسی را به حدی رسانید که ادبیات فارسی نه تنها مایه حیات روحی مردم عام شد بلکه این زبان، زبان رسمی درباریان نیز گردید. این رویکرد باعث هجرت بسیاری از هنرمندان، نویسندگان و شاعران از ایران به هند شد.<ref>{{یادکرد کتاب | نام خانوادگی =ملا احمد تتوی، آصف خان قزوینی | نام = | پیوند نویسنده = | عنوان =تاریخ الفی | ترجمه = | جلد =اول| سال =1382 | ناشر =شرکت انتشارات علمی فرهنگی |مکان =تهران | شابک =9644452739 | صفحه =1 | پیوند = | تاریخ بازبینی =}}</ref> دوران طلایی ادب فارسی در هند، دورهٔ [[اکبر کبیر]] است. به امر وی وزیرش تودارمال فرمانی را صادر کرد که به موجب آن، زبان فارسی‌زبان تمام امپراتوری اعلام گردید. همچنین به فرمان اکبر شاه برخی از کتاب‌های مهم هندوان از سانسکریت به نظم و نثر فارسی ترجمه شد و بر غنای ادب فارسی افزوده گردید. اگر در دورهٔ غزنویان مرکز زبان فارسی در هند تنها شهر لاهور بود، این مرکزیت در سده‌های بعدی به ترتیب به مولتان و دهلی و اگره منتقل گردید. علاوه بر شاعران و عالمان و نویسندگان ایرانی که در مدت چند سده به هند مهاجرت کردند، از هندیان اعم از مسلمان و هندو، شاعران و نویسندگان و عالمان بزرگی ظهور کردند که آثارشان به فارسی است. دوران فرمانروایی گورکانیان هند با دورهٔ فرومانروایی دودمان صفوی در ایران
| نویسنده = کورش جنتی
| عنوان = پیوند زبانی و فرهنگی ایران و هند
| |||