نثر: تفاوت میان نسخه‌ها

اینگونه نثر بیشتر بصورتبه صورت نمایشنامه نوشته می‌شود مانند ''[[مرگ یزدگرد]]'' اثر [[بهرام بیضایی]] و ''[[مرگ در پاییز]]'' نوشته [[اکبر رادی]].

کاربرد اینگونهاین‌گونه نثر انتقال اطلاعات است، برای نمونه کتاب‌های درسی، [[دانشنامه]]‌ها و کتاب‌هایی همچون [[تاریخ بیهقی]].

نوشته‌ای است ساده و از پیرایه‌ها و آرایش‌های ادبی خالی است. در حقیقت، نثر مرسل ساده‌ترین وسیله برای بیان مقاصد نویسنده است. نخستین نوشته‌های بازمانده فارسی بعد از اسلام تا آخر قرن پنجم هجری، بجز نوشته‌های فارسی خواجه عبدالله انصاری، همه به نثر مرسل است. تاریخ بیهقی، با آن که از نظر میزان اصطلاحات و لغات، اندکی از نثرهایی شبیه تاریخ بلعمی دشوارتر است، اما هر دو نثر مرسل محسوب می‌شوند. از اواخر قرن پنجم به بعد نثر مرسل به عنوان شیوه‌ای متداول مطرح نبود و بتدریجبه‌تدریج آثار نثر رو به دشواری نهاد و در آنهاآن‌ها دگرگونی‌هایی پدید آمد. با این وجود در دوران معاصر، دوباره نثر مرسل به صورت شیوه‌ای غالب مطرح شد و امروزه تقریباً تمامی آثار روزنامه‌ای، مقالات و کتب علمی و درسی به صورت نثر مرسل است.

نثر مرسل یا ساده نوشته اینوشته‌ای است که از صنایع لفظی و معنوی و سجع عاری باشد. در این نوع از نثر، نویسنده مقاصد خود را در کمال سادگی و بی پیرایگی می نویسد و از استعمال کلمات و عبارات هماهنگ و واژه هاواژه‌ها و اصطلاحات مهجور اجتناب می کندمی‌کند. نمونه هاینمونه‌های فراوانی از نثر مرسل و ساده را در آثار دوره اول نثر فارسی (قرن چهارم و نیمه اول قرن پنجم)، همچنین در اغلب نوشته هاینوشته‌های نویسندگان معاصر می توانمی‌توان یافت. نثری را گویند که [[سجع]] نداشته باشد و کلمات آن آزاد و خالی ازقید خاص باشند. نوشته‌های معمولی و از جمله کتبی چون [[سفرنامه ناصرخسرو]] وکیمیای سعادت و تاریخ بیهقی و اسرارالتوحید و [[تذکرةالاولیاء]] همه نثر مرسل‌اند.

نوشته‌ای است که به همان صورت محاوره‌ای که بین مردم رایج است نوشته می‌شود. نثر شکسته یا عامیانه، در دوران معاصر به وجود آمد و کسانی چون علی اکبر دهخدا و جلال آل احمد، در بعضی از آثار خود از آن استفاده کرده‌اند، اما امروزه کاربرد آن بیشتر در متونی همچون طنز، جمله‌های نقل قول مستقیم، دیالوگ‌های نمایشنامه، فیلمنامهفیلم‌نامه و داستان و نیز بیش از همه در وبلاگ نویسی، خاطرات و روزنوشت دیده می‌شود.