عبدالله بن عباس: تفاوت میان نسخه‌ها

فعالیتهایی که پس از شهادتکشته‌شدن علی ابن ابی طالب از ابن‌عباس سر زده دقیقاً مشخص نیست. امام [[حسن مجتبی]] از ویاو دعوت کرد که فرمانده سپاهش شود، اما ویاو با معاویه رابطه برقرار کرد. به دعوت امام حسن یا میل خود ابن‌عباس، ممکن است خود او یکی از بانیان [[صلح امام حسن و معاویه|صلح بین]] [[امام حسن]] و معاویه بوده باشد. ابن‌عباس بیان داشتکرد که معاویه به علت قدردانی از کارهای وی، حقاو، ویحقش در غصب اموال مالیات بصره (که بخشی از خزانه [[بصره]] بود) را به رسمیت می‌شناسد. [[دانشنامه اسلام]] بر این باور است که روایاتی که این تدبیر و حیلت ابن‌عباس را بیان می‌کنند، با شان ابن‌عباس در تناقض است. به همین علت این ماجرا آشکارا به اشتباه به گردن برادرش [[عبیدالله بن عباس]] انداخته شد. در زمان [[خلافت]] [[معاویه]]، ابن‌عباس در [[حجاز]] زندگی می‌کرد و مکرراً برای دفاع از حقوق [[بنی هاشم]] (که شامل حقوق خودش نیز می‌شد) به شام می‌رفت.<ref name="EI"/>

وقایع سخت و بد دوران پس از مرگ [[معاویه]] و [[یزید]]، باعث شد که ابن‌عباس شاید علی‌رغم میل باطنی اش دوباره پایش به [[سیاست]] کشیده شود. گرچه دانسته‌های ما از این دوران ناقص است، اما آنچه بر می‌آید این است که [[عبدالله بن زبیر]] که در [[مکه]] قیامی راه انداخته بود و خود را خلیفه نامید ولی ابن‌عباس و [[محمد حنفیه]] وی را به عنوان خلیفه به رسمیت نمی‌شناختند که با برخورد شدید [[عبدالله بن زبیر|ابن زبیر]] مواجه شدند و از مکه بیرون رانده شدند. پس از [[محاصره]] این شهر در سال ۶۴ هجری، این دو دوباره به مکه بازگشتند اما باز هم با ابن زبیر مخالف بودند که این بار ابن زبیر این دو را زندانی کرد. [[مختار|مختار ثقفی]] از وضعیت این دو مطلع شد و سپاهی به کوفه فرستاد که لشکریان عبدالله بن زبیر را غافل گیر کردند و این دو را نجات دادند اما ابن‌عباس با تدبیرش مانع از خون ریزی در شهر مکه (حرم امن الهی) گردیدشد. تحت مراقبت سپاه [[مختار]]، ابن‌عباس و محمد حنفیه به [[منا]] و [[طائف]] رفتند و ابن‌عباس چندی بعد در سال ۶۸ هجری/۸–۶۸۶ میلادی در آنجا درگذشت.<ref name="EI"/>