قصر شیرین از دیرباز مکانی برای هم زیستی مذاهب مختلف ازقبیل ([[شیعه]]، [[اهل حق|یارسان]]، [[سنی]] و اقلیتی از [[یهودی]]، [[مسیحی]] و [[بهائی]]) بوده‌است.<ref name="Qasr-e-Shirin Tourist guide"/><ref name="Qasr-e Shirin"/>
در حال حاضر مسیحیان ارمنی و آشوری همگی را قصر شیرین را ترک کرده‌اند. یهودیان نیز که تا پیش از جنگ ایران و عراق محلهٔ مستقلی در شهر داشتند همگی از قصر شیرین کوچ کرده‌اند و کنیسهٔ آن‌ها نیز در [[جنگ ایران و عراق|جنگ]] ویران شده‌است. همچنین گورستان یهودیان قصر شیرین به صورت تپه‌ای خاکی در ضلع غربی پارک شاهد (پارک سیب) درآمده که نشانی از سنگ قبر در آن دیده نمی‌شود. [[یهودیان کردستان]] اعتقاد دارند قبر [[بنیامین]] فرزند [[یعقوب]] از پیغمبران یهودی در نزدیکی قصر شیرین قرار دارد.<ref>[http://mfa.gov.il/MFAFA/IsraelExperience/IraniansInIsrael/Pages/180610-JewsIran.aspx# وزارت امور خارجۀ اسرائیل، ''آشنایی کوتاه با یهودیان ایران: تاریخ، فرهنگ، باورهای دینی، زندگی اجتماعی و پراکندگی آنان''، نوشتۀ افشین نادری، به نقل از پایگاه اینترنتی صادقین؛] بازدید در ۱۵ اوت ۲۰۱۴.</ref>
هانری[[هنری بایندر]] سیاح فرانسوی که در اواخر قرن نوزدهم از قصر شیرین دیدن کرده‌است، در سفرنامۀ خود با عنوان «''در کردستان، در بین‌النهرین و پرشیا''» که در سال ۱۸۸۷ به چاپ رسیده‌است می‌نویسد:
{{گفتاورد|....بیشتر کُردان ایران از [[یارسان|فرقۀ علی‌اللهی]] هستند. اگر آن‌ها را در انجام کارهایشان آزاد گذارند، آن‌ها هم در کار دیگران مداخله نمی‌کنند. حس احترام به عقیدۀ مذهبی دیگران در نزد ایشان بسیار زیاد است.<ref>بایندر،هنری. ''سفرنامۀ هنری بایندر: کردستان، بین‌النهرین و ایران''، ترجمۀ کرامت‌الله افسر، تهران: انتشارات فرهنگسرا (یساولی)، چاپ اول: ۱۳۷۰؛ ص ۳۸۲.</ref>}}
