نگرش‌های بهائی به علم: تفاوت میان نسخه‌ها

بهائیان اعتقاد دارند که دین و علم و عقل هماهنگ بوده و با یکدیگر تطابق دارند. از نظر بهائیان علم [[موهبت الهی]] است. از انجا که علم کاشف حقایق اشیاء است بهائیان علم را بزرگ‌ترین منقبت جهان می‌دانند.<ref>خطاباتپیام ملکوت،عبدالحمید اشراق خاوری صفحه ۳۵۷۸۱

عبدالبهاء می‌گوید: «...دین با علم توأم است زیرا دین و علم هر دو حقیقت است اگر دین مخالف حقیقت باشد وهم است و هر مسئلهٔ دینی که مخالف علم صحیح و عقل کامل باشد شایان اعتماد نه. پس تقالید و رسوماتی که منافی علم و ترقّی است باید زائل نمود...»<ref>پیام ملکوت، عبدالحمید اشراق خاوری،همان، ص ۵۹</ref>

عبدالبهاء، همچنین جهل و تقلید را موجب گمراهی و عامل اختلافات میان اقوام مختلف می‌داند و علم را سبب عزت و رفع بسیاری از مشکلات بشر معرفی می‌نماید.<ref>خطاباتپیام تهرانملکوت،عبدالحمید صفحهٔاشراق ۶۳خاوری، صفحه ۸۴-۸۶</ref> به علاوه مقام علما و فلاسفهٔ روشنفکر را عظیم می‌شمارد.<ref>لوحهمان صفحه حکما۸۶</ref><ref>لوح دکتر فورال</ref>

«... علم بر دو قسم است: علوم مادیه و علوم الهیه. علوم مادیه کشف اسرار طبیعت کند، علوم الهیه کشف اسرار حقیقت نماید. عالم انسانی باید تحصیل هر دو علم کند؛ اکتفای به یک علم ننماید، زیرا هیچ پرنده‌ای بجناح واحد پرواز نکند. باید به دو بال پرواز نماید. ... مقصود از علم لاهوتی (الهی) کشف اسرار الهی است، ادراک حقایق معنوی است. ...» <ref>نجم باختر جلد سوم، شماره ۶-۷-۸همان</ref>