ایزوتوپ پرتوزای مصنوعی: تفاوت میان نسخه‌ها

=== پرتودهی ایزوتوپهایایزوتوپ‌های پایدار در یک رآکتور ===

[[راکتور هسته‌ای]]، چشمهٔ وسیعی از [[نوترون]]‌های حرارتی است. این نوترونها به راحتی می‌توانند توسط ایزوتوپهایایزوتوپ‌های پایدار جذب شوند، که در این صورت ایزوتوپ حاصل دارای یک نوترون اضافی خواهد بود که عدد جرمی آن یک واحد افزایش می‌یابد. ایزوتوپ حاصل ممکن است که رادیواکتیو باشد، یعنی رادیوایزوتوپ داشته باشیم و ممکن است پایدار باشد. معادله می‌تواند به صورت زیر باشد.

=== پرتودهی ایزوتوپهایایزوتوپ‌های پایدار در یک شتابدهنده یا سیکلوترون ===

=== شکافت ایزوتوپهایایزوتوپ‌های سنگینتر ===

از شکافت ایزوتوپهایایزوتوپ‌های سنگین تر می‌توان ایزوتوپ‌های پرتوزای سبک‌تر تولید کرد. اندکی پس از کشف پدیدهٔ [[رادیواکتیویته|پرتوزایی]]، معلوم شد که رادیواکتیو طبیعی مانند ۲۲۶۸۸Ru ([[رادیوم]] ۲۲۶) و ۲۳۲۹۶Th ([[توریوم]] ۲۳۲) و ۲۱۰۸۴Po ([[پلونیوم]] ۲۱۰) چشمه‌های با ارزشی از [[ذره آلفا|ذرات α]] است. واکنش‌های این ذرات α، نوترون تولید می‌کرد. برای بسیاری از هسته‌های سنگین تر (A=۲۰۰) جذب نوترون به تولید چندین ایزوتوپ با اعداد جرمی، از مرتبه تقریباً نصف عدد جرمی ایزوتوپ هدف می‌انجامد.

وقتی که هستهٔ [[اورانیوم-۲۳۵]] یک نوترون جذب کند، به صورت یک هسته ناپایدار در می‌آید، که بی‌درنگ به دو اتم کوچکتر شکسته می‌شود (پاره‌های شکافت). این فرایند همچنین با تولید دو یا سه نوترون و مقداری انرژی همراه است. نوترون‌های آزاد شده قادرند که هسته اورانیم -۲۳۵ دیگری را بمباران کرده و شکافت‌های متعددی را بوجود آورند. این شکافت منجر به [[واکنش هسته‌ای]] زنجیره‌ای خودنگهدار می‌شود. خیلی از رادیو ایزوتوپ‌ها یا رادیو نوکلوییدهاینوکلیدهای مفید نظیر [[ید]]-۱۳۱، [[مولیبدن]]-۹۹، [[زنون]]-۱۳۳ و [[سزیم]]-۱۳۷ در بیشتر واکنش‌های شکافت [[اورانیوم-۲۳۵]] حاصل می‌گردند. معمولاً برای این منظور مقادیر کمی از [[اورانیوم-۲۳۵]] را در رآکتور قرار می‌دهند و پس از مراحلی عملیات جداسازی ایزوتوپ‌ها را انجام می‌دهند.