خط (نوشتار): تفاوت میان نسخه‌ها

# [[دبیره‌های براهمایی|برهمایی]] (هندی): हिन्दी

# [[تهانا]]: ތާނަ

# [[Canadian Aboriginal syllabics|کانادایی]]

در قدیم یک سلسله و علایمی وجود داشت که تا حدی به حفظ خاطره‌ها و اموری که باید حفظ شوند، کمک می‌کرد، نظیر: [[چوب‌خط]]‌های کوچک [[آلمان|آلمانیهای]] قدیم یا ریسمانهای گره‌خوردهٔ مردمان [[پرو]] از زمان [[اینکاها]] یا گردن بندهای [[صدف|صدفی]] قوم [[ایروکوا]] به نام [[وامپون]] و بالاخره چوب‌خط‌های استرالیایی‌ها.استرالیایی‌ها؛ و برخی از دانشمندان ایرانی‌ها و تمدن سیلیرک را اولین مخترعان حط میدانندمی‌دانند.

روش تصویرنگاری در ابتدا به رسم صورت اشیاء می‌پرداخت، اما بعدها کم کمکم‌کم تصویرها شکل ساده‌تر و نمادین تری به خود گرفتند و برای مفاهیم عاطفی نیز، علائمی قراردادی وضع شد. بدین ترتیب، بشر توانست با تصویر اشیایی شبیه به اندیشه‌ها، به نمایش اندیشه نیز اقدام کند، مثلاً نقش دو پا نشانه راه رفتن و چشم اشک آلود نشانه اندوهگینی بود. این طریق نمایش اندیشه، در [[تاریخ خط|تاریخ خطوط]]، [[خط اندیشه نگار]] {{به انگلیسی|Ideogram}} نام دارد.

'''خط اوستایی'''، برای نگارش کتاب دینی زرتشتیان به کار رفته و برمبنای خط پهلوی ساسانی اختراع شده‌ استشده‌است. این [[آوانگار|خط آوانگار]] بوده و با ۵۳ یا ۵۸ علامت [[واکه]] و [[همخوان]] از قابلیت نگارش بسیار بالایی برخوردار است. از راست به چپ نوشته می‌شود و به نام‌های [[دین دبیره]]، دین دبیریه، دین دفیره و … هم نامیده می‌شود.

از نخستین سده‌های اسلامی چون زبان و خط پهلوی حالت رسمی خود را از دست داد مشکلات آن بیشتر عیان شد و برای سهولت در خواندن متون پهلوی آن را به الفبای اوستایی برگرداندند و این نحوه نگارش [[پازند]] نامیده می‌شود. در دوره زبان‌های ایرانی میانه خطی که [[مانی]] در آثار خود به کار برده استبرده‌است نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. مانی خط را بر مبنای [[خط سریانی]] ابداع کرد که نسبت به خط پهلوی از امتیازات بیشتری برخوردار است و در آن موازین زیباشناختی خطی مراعات شده استشده‌است.