سلطان‌محمد گنابادی: تفاوت میان نسخه‌ها

در همان ایّام، شنید که در [[سبزوار]]، حکیمی است به نام ملا [[هادی سبزواری]]، که در حکمت، سرآمد همتایانش بود. شوق دیدار با سبزواری، و تحصیل در زمینۀ حکمت، وی را به سبزوار کشاند. مدتی، در خدمت سبزواری، به تحصیل حکمت، مشغول شد. خلاصه، در نزد سبزواری، [[حکمت مشاء]] و [[حکمت اشراق]] را آموخت و نیز، بر کتاب [[اسفار]] [[ملا صدرا]]، حاشیه نوشت. سپس، به [[عتبات]] (عراق)، سفر کرد و به تکمیل فراگیری علوم ظاهری دینی پرداخت و در بازگشت از عراق، در [[تهران]]، مجلس درسی تشکیل داد. بیشتر طلاب آنجا، چون وی را از استادان قبلی خود، عالم‌تر می‌بینند، گرد او جمع می‌شوند، به حدی که موجب حسد مدرّسان آنجا شده و تدریسش در زمینۀ حکمت را بهانه قرار داده و به تهمت [[بابی‌گری]] متّهمش کردند که شدیدترین اتّهام، در آن دوره بود؛ لذابه همین دلیل، وی، ناچار می حضرتششود ناچارشدهکه تهران را ترک کرده و مجدداًدوباره، به خدمت حاجنزد سبزواری مراجعت می‌کندبرود و به استفاده ازمحضرش کمابهره‌مندی فیاز السابقاو، اشتغالمشغول می‌جویدشود.