فلسفه جدید: تفاوت میان نسخه‌ها

این اندیشه در جهت خلاف اندیشه مسیحیان[[مسیحی]]ان [[سده‌های میانه]] رقم خورد که در این اندیشه: انسان موجودی بدبخت ذلیل و گناه کار بود که دائم باید در آرزوی رهایی از دام گناهان نفسانی خود باشد انسانگرایان، [[انسان]] را شاهکار طبیعت و آفرینش می‌دانستند و بر این باور بودند که بشر خاستگاه و نماد بی‌پایان قابلیت‌ها و استعدادهای بی‌شمار اخلاقی، روحی و جسمانی است. ادبیات این دوره را [[انسانیت]] نامیده‌اند.

انسان‌گرایی اجمالاً عبارتست از باور به این‌که در جهان هرچه هست باید در خدمت انسان باشد. در یک کلام می‌توان گفت انسان مخدوم است و جز او هر چه هست خادم انسان است. بنیادهای انسان‌گرایی عبارتند از: اصالت علم، [[ماده‌گرایی]]، و حذف [[الهیات]] از [[فلسفه]] و گرایش به نوعی [[شک‌گرایی]].