پارس (سرزمین): تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
UnitedPowers (بحث | مشارکتها) |
UnitedPowers (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۹:
== اشتراکات فرهنگی زبانی ==
از مهمترین اشتراکات منطقه فارس زبان و گویش است. این منطقه خاستگاه زبان فارسی بوده و علاوه بر آن تا به امروز نیز اشکال گویش قدیم پهلوی در آن بجا ماندهاست. گویشهای پهلوی گویشهایی هستند که [[پهلوی]]اند و هنوز حالت پارسی میانه را در خود حفظ کردهاند. مهمترین ویژگی آنها داشتن حالت کنایی و اسپلیت ارگاتیو است و مانند صرف فعل [[پهلوی ساسانی]] هنوز شناسههای صرفی پیش از فعل قرار میگیرند. بجز این مورد تفاوت خاص دیگری با فارسی ندارند. این گویشها در [[استان فارس]] منطقهٔ [[دشتی]] در بوشهر و [[بهبهان]] در [[خوزستان]] و روستاهای معدودی در کهگیلویه بویر احمد و [[استان هرمزگان]] به جز شرق استان که زبان بلوچی کاربرد دارد رایج است. عمدهٔ متکلمان گویشهای پهلوی در استان فارس در روستاهای منطقهٔ کوهمرهٔ ارژن و [[دشتک]] [[مرودشت]] و روستاهای اطراف کازرون و [[بیشاپور]] و منطقهٔ [[لارستان]] بسر میبرند. زبان شیرازی قدیم که [[حافظ]] و [[سعدی]] به آن شعرهایی دارند نیز به گونهای از همین گویش است که مانند زبان فارسی باقیماندهٔ زبان پهلوی جنوبی میباشد.<ref name="payne1987">{{یادکرد|فصل= |کتاب=The World's Major Languages|ناشر= Oxford University Press|چاپ= |شهر= Oxford|کوشش= Bernard Comrie |ویرایش= |سال= 1987 |شابک=978-0-19-506511-4 |نویسنده=Payne, {{چر}}J.R. |نویسندگان سایر بخشها=|ترجمه=|صفحه= 514 |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref><ref name="Iranica2" />
== جغرافیای تاریخی فارس ==
|