اختلال اضطراب فراگیر: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
جز حذف از رده:تشخیص روانپزشکی ردهانبوه |
جز ابزار پیوندساز: افزودن پیوند نوراپینفرین به متن |
||
خط ۷:
'''اختلال اضطراب فراگیر''' (Generalized Anxiety Disorder GAD)، نوعی [[اختلال اضطرابی]] است که به صورت [[نگرانی]] بیش از اندازه و نامعقول در مورد اتفاقات و فعالیتهای روزمره تعریف میشود. اختلال اضطراب فراگیر بر خلاف [[حمله پانیک]] سیر مزمنتری دارد و میتواند برای ماهها در فرد وجود داشته باشد.
بهترین درمان برای این بیماران ترکیبی از روان درمانی و دارودرمانی در کنار اقدامات حمایتی است.<ref>Benjamin James Sadock, Virginia Alcott Sadock, Pedro Ruiz. Kaplan and Sadock's Synopsis of Psychiatry Behavioral Sciences Clinical Psychiatry, 11E. 2015. Lippincott Williams & Wilkins, Wolters Kluwer. P: 410</ref> بهترین درمان دارویی<ref>Baldwin, DS; Allgulander, C; Bandelow, B; Ferre, F; Pallanti, S (Oct 2012). "An international survey of reported prescribing practice in the treatment of patients with generalised anxiety disorder.". The World Journal of Biological Psychiatry. 13 (7): 510–6. doi:10.3109/15622975.2011.624548. PMID 22059936.</ref> به عنوان درمان خط اول در این بیماران داروهای مهارکننده اختصاصی بازجذب سروتونین (Selective Serotonin Reuptake Inhibitors SSRIs) هستند. در این دسته دارویی، داروهای مناسب برای درمان این اختلال، اسسیتالوپرام (escitalopram)<ref>Bech P, Lönn SL, Overø KF (2010). "Relapse prevention and residual symptoms: a closer analysis of placebo-controlled continuation studies with escitalopram in major depressive disorder, generalized anxiety disorder, social anxiety disorder, and obsessive-compulsive disorder". J Clin Psychiatry. 71 (2): 121–9. doi:10.4088/JCP.08m04749blu. PMID 19961809.</ref> و پاروکستین (paroxetine)<ref>Wagstaff, Antona J. ; Cheer, Susan M. ; Matheson, Anna J. ; Ormrod, Douglas; Goa, Karen L. (2002-01-01). "Paroxetine: an update of its use in psychiatric disorders in adults". Drugs. 62 (4): 655–703. doi:10.2165/00003495-200262040-00010. ISSN 0012-6667. PMID 11893234.</ref> هستند. کارایی این داروها حدود ۸۰٪ است. داروهای خط دوم درمانی عبارتند از: داروهای مهارکننده بازجذب [[نوراپینفرین]] و سروتونین (Serotonin–Norepinephrine Reuptake Inhibitors SNRIs) با کارایی حدود ۴۰٪ و پرهگابالین (pregabalin) با کارایی حدود ۳۵٪. داروهای ضد افسردگی سهحلقهای مثل ایمیپرامین، نورتریپتیلین، کلومیپرامین و امیتریپتیلین به دلیل عوارض بالاتر و احتمال کشندگی در دوزهای بالا، به عنوان خط اول درمانی کاربردی ندارند.<ref>Benjamin James Sadock, Virginia Alcott Sadock, Kaplan Sadock Pocket Handbook of Clinical Psychiatry 5th Edition. 2010. Lippincott Williams & Wilkins. P: 214</ref>
== همهگیرشناسی ==
|