فخرعظمی ارغون: تفاوت میان نسخه‌ها

عبدالله خان دودانگه هفته‌ای یک روز می‌آمد و در اتاق مجاور که به اتاق دیگر راه داشت می‌نشست و گوشه‌ها و تصنیف‌ها را می‌خواند و فخر در اتاق خود همه را با تار می‌نواخت و اگر اشتباه می‌کرد، استاد از اتاق مجاور اشتباه او را یادآور می‌شد و به این ترتیب پس از مدتی با [[موسیقی]] آن‌چنان درآمیخت که در روزگار انزوا و تنهایی پناهگاه روحی و مونس تنهایی‌اش شد.<ref name=":0" /><ref name=":1" />

 

: زلف پر خم و چین را بر رخ از چه افکندی

: جمع یک جهان دل را از چه رو پراکندی