مهندسی ژنتیک: تفاوت میان نسخه‌ها

برای بریدن DNA از آنزیم‌های محدودکننده استفاده می‌شود. آنزیم‌های محدودکننده آنزیم‌هایی باکتریایی هستند. یعنی فقط ژن رمزکننده این آنزیم‌های پروتیینی در باکتری‌ها موجود می‌باشد و سلول‌های یوکاریوتی ژن رمزکننده این دسته از آنزیم‌ها را ندارند. آنزیم‌های محدودکننده توالی کوتاه و خاصی از DNA به نام جایگاه تشخیص آنزیم را شناسایی می‌کنند و آن‌ها را برش می دهند. بیشتر آنزیم‌هایی محدودکننده، توالی کوتاه و تک رشته‌ای را در دو انتهای DNA ای که برش میزنند ایجاد می‌کنند که به آن‌ها انتهای چسپنده می گویند. در مهندسی ژنتیک تنها از آنزیم‌هایی که انتهای چسبنده ایجاد می‌کنند استفاده می‌شود. انتهای چسبنده باعث می‌شود که پیوند هیدروژنی بین دو تک رشته DNA ایجاد شده توسط آنزیم محدودکننده(انتهای چسبنده) برقرار شود.بعد از برقرای [[پیوند هیدروژنی]] بین دو انتها، برای برقراری پیوند فسفو دی استر بین دو رشته DNA، از آنزیم پروتیینی لیگاز استفاده می‌شود. حال DNA نوترکیب آماده شده‌است.