دین مارتین: تفاوت میان نسخه‌ها

مارتین می‌خواست بیش از فیلم‌های کمدی، یک بازیگر دراماتیک شود. برای فیلم شیرهای جوان، او می‌توانست در کنار مارلون براندو، مونتگومری کلیفت نقش آفرینی کند. تونی رندال تقریباً نقش را داشت اما آژانس استعدادیابی متوجه شد که با این فیلم، مارتین می‌تواند تهدید سه‌گانه به حساب بیاید و آن‌ها می‌توانند از کارهایش در کلوپ‌های شبانه، فیلم‌ها و آهنگ‌ها پول در بیاورند. مارتین جایگزین رندال شد و فیلم به آغاز بازگشت مارتین تبدیل شد. مارتین برای اولین بار در کنار فرانک سیناترا در درام "وینسنت مینلی" با نام "بعضی‌ها دونده آمدند" (۱۹۵۸) نقش آفرینی کرد. تا اواسط دهه ۱۹۶۰، مارتین ستاره کلوپ‌های شبانه، تلویزیون، آهنگسازی و فیلم‌ها شده بود در حالی که شغل لویس در بازار فیلم افت کرد. مارتین نقش رفیق را در فیلم ''[[ریو براوو (فیلم)|ریو براوو]]'' (۱۹۵۹) به کارگردانی هاوارد هاوکس و نقش آفرینی ریکی نلسون و جان وین ایفا کرد. او همچنین توانست با جان وین در فیلم ''[[پسران کیتی الدر]]'' (۱۹۶۵) تیم بشود و نقش برادران را بازی کنند. در سال ۱۹۶۰ میلادی، مارتین در نسخه فیلمِ کمدی موزیکال جودی هالیدی به نام "زنگها به صدا در می‌آیند" نقش آفرینی کرد. او یک نامزدی گلدن گلاب را برای اجرایش در فیلم کمدی "آن خانم، چه کسی بود؟" در سال ۱۹۶۰ برد.

 

 

به عنوان یک خواننده، مارتین سبک هری میلز و بینگ کراسبی و پری کومو را برای خود برگزید تا اینکه سبک خود را گسترش داد و در دوئت‌هایش با سیناترا و کراسبی توانست سبک خود را حفظ کند. همانند سیناترا، او نیز نمی‌توانست نت موسیقی را بخواند اما او بیش از ۱۰۰ آلبوم و ۶۰۰ آهنگ منتشر کرد. آهنگ مشخصهٔ او، «هرکسی، یک کسی را دوست دارد» جای آهنگ «شبِ یک روز سخت» اثر بیتلز را در رتبه یک در سال ۱۹۶۴ در ایالت متحده گرفت. این رخداد، در ادامه جایگیری آهنگ «در به روی قلبم همچنان باز است» در رتبه ۶ همان سال بود. الویس پرسلی گفته‌است که تحت تأثیر مارتین قرار گرفته‌است و آهنگ «مرا مهربان تر دوست بدار» را از سبک او برگرفته‌است. همانند الویس، مارتین نیز تحت تأثیر موسیقی کانتری قرار گرفته بود.