ونداد هرمزد: تفاوت میان نسخه‌ها

در سال [[ ۷۶۰ (میلادی) |۷۶۰ میلادی]] که پدر [[ونداد هرمز]] فرمانروای [[کارنوندیان]] بود، [[دودمان گاوباریان|دابویگان]] به رهبری [[اسپهبد خورشید]] در برابر [[عباسیان]] [[شورش تبرستان|شورش]] کردند. [[اسپهبد خورشید|خورشید]] شکست خورد و به [[دیلم]] گریخت و از آنجا حملهٔ متقابل به [[عباسیان]] را آغاز کرد ولی دگربار شکست خورد و پس از آنکه از اسارات خانواده اش به دست [[عباسیان]] آگاه شد زهر خورد و خود را کشت. بدین گونه فرمانروایی [[دودمان گاوباریان|دابویگان]] پایان یافت ولی دیگر فرمانروایی های محلی مانند [[کارنوندیان|قارنوندی]]، [[باوندیان|باوندی]] و زرمهری که تا پیش از آن تابع [[دودمان گاوباریان|دابویگان]] بودند به حیات خود ادامه دادند و با پرداخت باج سالانه به [[عباسیان]] بر بخشهایی از [[تبرستان]] فرمان راندند.

در سال ۷۶۵ ونداد هرمز فرمانروای [[قارنوندیان|قارنوندی]] تبرستان شد. در ۷۷۲ [[خالد بن برمک]] والی [[عباسیان]] در [[تبرستان]]، منطقه را ترک گفت. اندکی پس از رفتن [[خالد بن برمک|خالد]]، ونداد نامه ای به [[شروین یکم]] نوشت و او را به شورش علیه [[عباسیان]] فراخواند. [[شروین یکم|شروین]] پذیرفت و در کنار ونداد و حاکم زرمهری تبرستان در شورش شرکت کرد. آنها شروع به نابودی شهرهایی کردند که توسط مسلمانان ساخته شده بودند و در سال ۷۸۲ [[شروین یکم]] در کنار ونداد هرمز [[تبرستان]] را از مسلمانان پاکسازی کرد. در همین دوران ونداد هرمز به لقب دابویی گیلگیلان و شروین به لقب پشتخوارگرشاه نامـــوَر شد. هنگامی که خبر بپاخاستن [[تبرستان]] به [[بغداد]] رسید [[مهدی (خلیفه)|مهدی]] یکی از برجسته ترین فرماندهان خود به نام سلیم فرغانی را به رویارویی شورشیان فرستاد ولی ونداد به کمک برادرش وندامید توانست سلیم را شکست دهد و بکشد. [[مهدی (خلیفه)|مهدی]] سپس فرشا را فرستاد که او هم توسط ونداد هرمز مغلوب، دستگیر و کشته شد.