علی النقی: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
جز ←قتا و مرگ: اح املایی قتا به قتل |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۵:
== تولد و کنیهها ==
[[پرونده:Al-Askari Mosque 1.jpg|بندانگشتی
علی النقی بنا به گزارش کلینی، شیخ مفید، [[شیخ طوسی]] و ابن اثیر، در نیمه ذیالحجه سال ۲۱۲ هجری<ref>کافی، ج 1 ص 497:ارشاد مفید، ص 327:تهذیب، ج 6، ص 92؛کامل ابن اثیر، ج 7، ص 189 [https://mandegar.tarikhema.org/imam-hadi (تاریخ ما)]</ref> (۸۲۸ میلادی) در روستایی به نام صریا در نزدیکی [[مدینه]] به دنیا آمد.<ref name="Madelung">{{cite web|url=http://www.iranicaonline.org/articles/ali-al-hadi-abul-hasan-b|title=ʿALĪ AL-HĀDĪ|accessdate=2015|website=Encyclopedia of Iranica|last1=Madelung|first1=Wilferd}}</ref> پدرش امام نهم شیعیان، [[محمد تقی]] بود. مادرش امالولد بود که [[سمانه مغربیه|سمانه]]<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=ألفُصولُ ألمُهمّة فی مَعْرِفَة ألأئمَّ|نام خانوادگی=مالکی|نام=ابن صباغ|ناشر=دارالحدیث قم|سال=|شابک=|مکان=|صفحات=ص 277}}</ref> یا سوسن خوانده میشد که اصالت مغربی داشت و به سیده امالفضل مشهور بود.<ref>ابن شهرآشوب، مناقب آل ابیطالب، ج۴، ص۴۰۱.</ref> البته نام مادرش مدنب، حدیث و غزال هم ذکر شدهاست.<ref>یافعی در «مرآة الجنان»، ج 1، ص 160، با اشاره به مطلب فوق دلیل شهرت «سامرّاء» به عسکر را آن دانسته که معتصم خودش با لشکرش بدانجا انتقال یافت؛ و رک:تذکرة الخواص، ص 359؛ معانی الأخبار، ص 65.</ref> برخی منابع مادرش را ام فضل دختر مأمون دانستهاند{{مدرک}} به اعتقاد برخی روایت اخیر محتملتر است چون بنا به برخی تواریخ ازدواج محمد بن علی و امالفضل در ۲۱۵ هجری رخ داد.<ref name="EoI">{{یادکرد دانشنامه |نام خانوادگی= Lewis|نام= Bernard |مقاله= {{unicode|al-ʿAskarī}} |دانشنامه= [[دانشنامه اسلام|Encyclopedia of Islam]] |ویرایش= Second |ویراستاران=P. Bearman; Th. Bianquis; C.E. Bosworth; E. van Donzel; and W.P. Heinrichs |ناشر= [[انتشارات بریل|Brill Online]] |سال= ۱۹۸۶ |نشانی = http://referenceworks.brillonline.com/entries/encyclopaedia-of-islam-2/al-askari-SIM_0810|زبان=en}}</ref> اما به احتمال بین امفضل دختر مأمون و سمانه مغربیه که مشهور به ام فضل بوده اشتباهی رخ دادهاست چون در منابع آمدهاست که محمد بن علی از ام فضل صاحب فرزندی نشد.<ref>ابن شهرآشوب، المناقب، ج۴، ص۳۸۰؛ مسعودی، اثبات الوصیة، ص۲۲۷.</ref>
|