آدولف هیتلر: تفاوت میان نسخه‌ها

هیتلر به عنوان یک کهنه‌سرباز نشان‌دار [[جنگ جهانی اول]] در سال ۱۹۲۰ به [[حزب نازی]] پیوست. او در سال ۱۹۲۱ به ریاست آن رسید. او در نوامبر ۱۹۲۳ به خاطر شرکت در کودتایی نافرجام معروف به «[[کودتای مونیخ|کودتای آب‌جوفروشی مونیخ]]» به تحمل ۵ سال زندان محکوم شد. او در همین دوران کتاب ''[[نبرد من]]'' را نوشت. او پس از آزادی از زندان، با ترویج ایده‌های [[ملی‌گرایی]]، ضد[[کمونیستی]]، [[یهودستیزی]] و ایراد سخنرانی‌های پرشور بر ضد [[پیمان ورسای]]، حامیان بسیاری در کشور [[آلمان]] به‌دست <nowiki>آورد</nowiki>. هیتلر در سال ۱۹۳۳ از سوی [[پاول فن هیندنبورگ]] به مقام صدراعظمی آلمان منصوب شد. مجموعهٔ ارتشی-صنعتی [[آلمان]] در زمان صدارت وی توانست قوای تحلیل‌رفتهٔ این کشور را بازسازی کرده و آن را تبدیل به یکی از قدرت‌های برتر [[اروپا]] در زمان خود کند. هیتلر سیاست خارجی خود را با هدف [[سیاست لبنسراوم]] دنبال نمود و یکی از دلایل نخست و عمدهٔ وقوع [[جنگ جهانی دوم]] تهاجم به [[لهستان]] در ۱۹۳۹ بود که در نتیجه، [[بریتانیا]] و [[فرانسه]] به [[آلمان]] اعلام جنگ کردند؛ جنگی که بین دو قدرت [[نیروهای محور]] و [[نیروهای متفقین]] درگرفت و در طی این مدت [[اروپا]] و همچنین سایر نقاط دنیا شاهد ویرانی‌ها و تلفات بسیار بود.

در ماه [[مارس]] [[۱۹۳۳ (میلادی)|۱۹۳۳]] بیانیه‌ای مهم توسط دولت هیتلر منتشر شد که موضوع آن الحاق [[اتریش]] و بازگرداندن مستعمرات از دست رفته در [[آفریقا]] بود. پس از انتشار این بیانیه جنگ‌های لفظی میان کشورهای اروپایی شدت گرفت و پس از آن برای حل بن‌بست سیاسی حاکم در [[اروپا]] کنفرانس خلع سلاح جهانی در [[ژنو]] تشکیل شد، نخست‌وزیر [[انگلستان]] [[رمزی مک دونالد]] طرحی را مطرح کرد که تمامی طرف‌ها از جمله [[آلمان]] و [[فرانسه]] نیز آن را مثبت ارزیابی کردند، این طرح مشکل اشغال راینلند توسط [[ارتش]] [[فرانسه]] را به خوبی برطرف کرد.<ref>Leitz, Christian Nazi Foreign Policy, Routledge: London, United Kingdom, 2004, p. 50.</ref> در ماه مه [[۱۹۳۳ (میلادی)|۱۹۳۳]] هیتلر دیداری با سفیر [[آلمان]] در [[شوروی]] داشت، وی به سفیر آلمان تأکید کرد که تمام تلاش خود را در جهت بهبود روابط آلمان و [[شوروی]] انجام دهد، هیتلر معتقد بود برای اجرای طرح نفوذ آلمان در [[شرق]] [[اروپا]] به [[شوروی]] نیاز دارد و حذف کشور جعلی [[لهستان]] در واقع به معنی حذف همیشگی [[معاهده ورسای]] است.<ref>Weinbeg, Gerhard The Foreign Policy of Hitler's Germany Diplomatic Revolution in Europe 1933–36, Chicago: University of Chicago Press, 1970, p. 65.</ref><ref>Weinberg, Gerhard The Foreign Policy of Hitler's Germany Diplomatic Revolution in Europe 1933–36, Chicago: University of Chicago Press, 1970, p. 66.</ref> هیتلر در سخنرانی‌هایی در [[۱۷ مه]] [[۱۹۳۳ (میلادی)|۱۹۳۳]] و [[۲۱ مه]] [[۱۹۳۵ (میلادی)|۱۹۳۵]] و همچنین [[۷ مارس]] [[۱۹۳۶ (میلادی)|۱۹۳۶]] بر صلح طلبی و تمایل بر کار در سیستم بین‌المللی تأکید کرد.<ref>Kershaw 1999, pp. 492, 555–556, 586–587</ref> پس از آن هیتلر در پی برقراری روابط با [[انگلستان]] بود و در همین چارچوب دیداری با سفیر بریتانیا در [[برلین]] صورت گرفت و سفیر [[انگلستان]] تمایل کشورش به گسترش [[ارتش آلمان]] تا ۳۰۰٬۰۰۰ را اعلام کرد<ref>Messerschmidt, Manfred "Foreign Policy and Preparation for War" from Germany and the Second World War Oxford: Oxford University Press, 1990 pp. 596–597.</ref> از طرف دیگر [[آلمان]] مذاکرات محرمانه‌ای با [[لهستان]] ترتیب داد و هیتلر به آرامی [[معاهده ورسای]] را کنار زد و [[ارتش آلمان]] را به ۶۰۰٬۰۰۰ نفر افزایش داد و [[نیروی هوایی]] و [[نیروی دریایی]] [[آلمان]] را دوباره تشکیل داد، در واکنش به این تصمیم هیتلر [[انگلستان]]، [[فرانسه]]، [[ایتالیا]] و [[جامعه ملل]] این اقدامات را محکوم کردند. پس از موج محکومیت‌ها هیتلر اعلام کرد که [[آلمان]] در پی صلح و دفاع از خود است و توانست بار دیگر مذاکراتی با [[انگلستان]] ترتیب دهد.<ref>Kershaw, Ian Hitler Hubris, New York: Norton, 1999 p. 578.</ref><ref>Messerschmidt, Manfred "Foreign Policy and Preparation for War" from Germany and the Second World War Oxford: Oxford University Press, 1990 pp. 601–602.</ref> در تاریخ [[۱۸ ژوئن]] [[۱۹۳۵ (میلادی)|۱۹۳۵]] قراردادی نظامی در حوزه [[نیروی دریایی]] بین [[آلمان]] و [[انگلستان]] منعقد شد این قرار داد بدون توجه به خواست «جامعه ملل» و حضور [[فرانسه]] و [[ایتالیا]] و در جهت تضعیف [[پیمان ورسای]] گام بزرگی تلقی می‌شد. راهبرد هیتلر برای غلبه بر مخالفت‌های قدرت‌های بزرگ اروپایی با تسلیح مجدد آلمان (که بر اساس معاهده ورسای به شدت محدود شده بود) نخست اجرای نمایشهای سیاسی نشان دهنده صلح طلبی (مانند پیشنهاد خلع سلاح کلی به اروپا)<ref>ولیام شایرر - ظهور و سقوط رایش سوم - صفحهٔ ۲۳۴</ref> و سپس سعی در انجام مذاکرات دو جانبه با تک تک دولتهای اروپایی (به صورت جداگانه) بود. وی از طریق این مذاکرات قصد داشت از اتحاد بین مخالفینش جلوگیری کند. این راهبرد به ویژه دربارهٔ لهستان بسیار موفق بود و مانع از عکس العملعکس‌العمل مؤثر انگلیس و فرانسه در حمایت از لهستان شد.<ref>ولیام شایرر - ظهور و سقوط رایش سوم - صفحهٔ ۲۳۸</ref>

بدست آوردن موفقیت‌های جالب توجه در سیاست خارجی، یکی از مهم‌ترین علایق هیتلر بود. وی در ابتدای به قدرت رسیدن، مهم‌ترین هدف خود را پس از تثبیت قدرت [[حزب نازی]] در دولت [[آلمان]]، خنثی کردن محدودیتهایمحدودیت‌های [[پیمان ورسای]] می‌دانست. این پیمان آلمان را ملزم به محدود کردن [[نیروی نظامی]] و تسلیحات می‌کرد. هیتلر برای شروع مسلح کردن آلمان بدون درگیر شدن در جنگی جدید چند روش را به صورت هم‌زمان به کار گرفت. وی برای تسکین نگرانی شدید اعلام کرد آلمان به دنبال تسلیح مجدد نیست و دولت وی خواستار خلع سلاح جهانی است و در صورت خلع سلاح همسایگان آلمان، وی نیز حاضر است سلاح‌های تهاجمی کشورش را از میان ببرد. در مرحله بعدی برای تضعیف وضعیت جامعه ملل و کنفرانس خلع سلاح و نیز برای جدا کردن [[متحدین]] از یکدیگر کشورهای همسایه را دعوت به مذاکرات دو جانبه برای حل اختلافات می‌کرد. نخستین موفقیت وی در این زمینه توافق دو جانبه با [[لهستان]] بدون دخالت [[فرانسه]] بود که در نهایت موجب سستی فرانسه در حمایت نظامی از [[لهستان]] شد.<ref>ظهور و سقوط رایش سوم، ویلیام شایرر صفحه ۲۳۴ تا ۲۳۵</ref>